Κατεβάστε το όλο σε αρχείο PDF δωρέαν! Κάντε κλικ εδώ!
Tango
"Γιατί χορεύεις tango;" ρώτησε.Δεν δίστασε να απαντήσει:
"Σε έχει κάψει η σπίθα από ένα βλέμμα; Να φλέγεσαι τα χείλη να σμίξουν; Να χάνεται ο χρόνος κι όταν σε ξαναβρείς να είσαι δύο σώματα λιωμένα από πάθος;
Κι όταν το σώμα για να καείτε δεν υπάρχει πια, και τα χείλη να φιλήσεις, και το βλέμμα να σε εξαϋλώσει, εκεί στο χορό για λίγα λεπτά σε παρηγορεί μια αγκαλιά. Ένας γρήγορος ρυθμός σε χαροποιεί.
Και το πάθος του χορού για λίγο σε λυτρώνει όπως χάθηκες κάποτε στη φωτιά.
Αλλά ποτέ δεν φτάνει και χορεύεις ξανά και πάλι".
* * * Κριτικές * * *
"Πολύ ενδιαφέρον. Γεμάτο ζωή, ξεχειλίζει από πάθος. Λυρικότατο. Θέλει δουλειά από πλευράς τεχνικής", Μ.Σ.
"Πολύ καλό. Μου άρεσε πολύ σαν ιδέα", Α.Σ.
Αργεντίνικο κρασί
"Έβγαλε αργεντίνικο κρασί το ψώνιο", ψέλλισε."Είπες κάτι;" ρώτησε αν και την άκουσε.
¨500 ευρώ λέω".
¨Ορίστε".
"Να γδυθώ;" ρώτησε νευρικά μόλις μέτρησε τη δεσμίδα.
¨Όχι φύγε, δεν πληρώνω ποτέ για σεξ, ήθελα με κάποιο να πιω λίγο κρασί. Άλλαξα γνώμη"!
"Μαλάκα μικροτσουτσουνε" την άκουσε να τον αποκαλεί πριν κλείσει την πόρτα με κρότο φεύγοντας.
"Θα ήθελες" σκέφτηκε με ένα θιγμένο ανδρισμό αλλά είπε μόνο: "Βλάκας είμαι απλά που ξεσήκωσα το βιβλίο του Coelho" χαμογέλασε. Το διάβασε, είχε την ιδέα και το έκανε. Δεν τον ένοιαζε να πιεί μόνος το κρασί, έπρεπε να ζήσει την παρόρμηση.
"Γαμώ το tango¨ούρλιαξε και το ένιωσε βλασφημια στα θεια.
Έχυσε το μπουκάλι, κι έφυγε με τη πόρτα ανοιχτή πίσω του. Τον είχε πάλι συνεπάρει η σκέψη. "Είναι δυνατόν η χημεία να μας ορίζει; Βακτηριακές αφοδεύσεις, ορμόνες, χημικές ενώσεις;" φώναξε μες την βροχή περιμένοντας ασκεπής το ταξί. Μόνη απάντηση ο χτύπος της βροχής στο τσιμέντο και στα μέταλλα, πάνω του.
"Δεν έχω καν βούληση ελεύθερη δηλαδή";
Αύριο θα ήταν Μπουένος Άιρες, εκεί που μες την βροχή και τότε την είχε φιλήσει πρώτη φορά.
"Δεν είναι δυνατό, το άρωμά της να με ελέγχει, τι δουλειά έχω να γυρίσω πίσω". Δεν πρόλαβε να αποφασίσει, το ταξί ήταν ήδη δίπλα του. Έπρεπε να μάθει αν έχει τον έλεγχο ή άγεται και φέρεται από τα καπρίτσια της βιοχημείας.
"Αεροδρόμιο, παρακαλώ"!
Μαρξ
"Μα φίλε μου δεν έχει υλοποιηθεί ποτέ ο Μαρξισμός", φώναξε με τη στεντόρεια φωνή του.Είχε ένα θέμα ο τύπος με την άγνοια, την αμορφωσιά και τη βλακεία του κόσμου, με την αίσθηση που έχουμε καμιά φορά του εγώ μας: Ότι για κάποιο λόγο η δική μας ύπαρξη είναι παντογνώστης, μορφωμένη κι έξυπνη. Σχεδόν θεϊκή στο ύψος όσο αντίστροφο είναι το μέγεθος της ματαιότητας.
"Είναι το ίδιο το σύστημα ακόμα: Σκλάβοι και αφέντες. Αφέντες σοσιαλιστές, αφέντες καπιταλιστές. Δεν είναι Χριστιανός ο πλούσιος κι ας πηγαίνει εκκλησία", συνέχισε.
Αν και βρήκε το "ελεεινέ" παρατραβηγμένο απάντησε μόνο:
"Έχεις δίκιο, μη συνερίζεσαι τον φίλο μου. Ας χορέψουμε. Για αυτό δεν ήρθαμε σήμερα στη milonga";
Τον ένοιαζε μόνο ότι δεν την έβλεπε εκεί. αύριο έπρεπε να πάει σε άλλη αίθουσα.
Ζούσε την δική του Ουτοπία.
Νίτσε
"Γιατί τον άφησες να μου φέρεται έτσι" φώναξε."Θα στο πω μια φορά, είσαι ένα αστείο, όλοι είμαστε ένα meme ενός troll να στο πω έτσι μήπως το καταλάβεις. Πες το σύμπαν, εξωγήινο, θεό, τη συνείδηση του τίποτα, αδιάφορο. Σε έκανε θεό και σου στέρησε τη θεϊκή υπόσταση σου χωρίς να στο πει, και γελάει με τη φάρσα της ζωής¨.
"Νομίζω είσαι τρελός απλά".
"Κι εσύ βλάκας! Πες μου: Αν είχες ένα λεπτό πριν γίνεις ξανά τίποτα, θα ξόδευες το λεπτό σου σε αυτόν";
"Χμμμμ, θα μπορούσες απλά να με υπερασπιστείς μπρο, εσύ ξέρεις αυτόν τον Λαρς".
"Μαρξ βλαμμένε" σκέφτηκε. "Μάθε το Νίτσε πρώτα" είπε όμως, "κι ίσως σου κάνω τη χάρη. Για την ώρα που έχει αύριο milonga μικρέ"; Στο δικό του λεπτό που του έμενε, ήθελε να τη δει μόνο. Κι ας μην ήξερε καν το όνομά της.
"Ίσως να μη ζει πιά, ίσως να έχει φύγει, ξεκόλλα μεγάλε", άκουσε.
"Το ξέρεις δεν σε χρειάζομαι" απάντησε.
"Το ξέρω, θα σου πω το πρωι".
Ούτε καν τον καληνύχτησε πριν απομακρυνθεί στα σοκάκια.
11μ.μ.
"Έβαλα το Νίτσε στο app μπρο, τώρα είναι πάνω σου", κατάλαβε αδρά τις λέξεις στο ακουστικό."Τι σημασία έχει" αναλογίστηκε. "Τι ώρα;" ρώτησε ψυχρά.
Μακάρι να ήξερε λίγα και να ζούσε μια ευτυχισμένη ζωή. Και πάλι τι γνώριζε;
Ήξερε να ζωγραφίζει, ποτέ δεν κατάφερε να μάθει τον μετασχηματισμό Φουριέ. Κι αυτά που διάβαζε δεν γνώριζε αν ήταν αλήθεια. Ήταν θεατής των σκιών στη σπηλιά του Πλάτωνα.
"Στις 11 το βράδυ, είναι αργά για σένα".
¨Έλα όσο πρέπει πριν για να είμαστε στην ώρα μας", είπε κι έκλεισε τη κλήση πριν ακούσει την απάντηση.
Γιατί μετά 20 χρόνια να εμφανιστεί η εικόνα στο μυαλό του; Γιατί αυτή σε τόσες χιλιάδες πρόσωπα να τον αναστατώσει; Γιατί να ακολουθήσει τη παρόρμηση να τα παρατήσει όλα για να τη βρει;
"Έχει δίκιο ο μικρός" σκέφτηκε, "είμαι σίγουρα τρελός!" ψιθύρισε.
Ούτε καν τον καληνύχτησε πριν απομακρυνθεί στα σοκάκια.
Η βαλίτσα νο.5
Ήταν η τρίτη πόλη μετά το Μπουένος Άιρες που έχει φτάσει. "Μπορεί να μη χορεύει πια μετά τόσα χρόνια", σκέφτηκε.Πριν μπει στην αίθουσα της εκδήλωσης την είδε.
Η βαλίτσα ήταν δίπλα στο κάδο, άλλο χρώμα, άλλο μέγεθος, αλλά ήταν εκεί.
Ο εγκέφαλός μας είναι αξεπέραστος να αντιλαμβάνεται μοντέλα. Οπότε ήταν σίγουρος ότι δεν ήταν τυχαίο. 5 χοροί, 5 βαλίτσες. Άνοιξε το σημειωματάριο και σημείωσε με το στυλό: "5. Παρασκευή, κόκκινη, μεγάλη". Αυτή τη φορά πλησίασε να τη ψάξει.
"Μεγάλε δεν θα μπούμε; Που πας";
Απαξίωσε να απαντήσει όσο άνηγε τη βαλίτσα. "Λογικό, άδεια", σκέφτηκε.
"Αύριο θέλω να μου φέρεις ένα κόκκινο καπέλο fedora", ακούστηκε σαν διαταγή. "Πάμε να μπούμε τώρα", είπε και προχώρησε στην είσοδο.
Ούτε καν τον καληνύχτησε πριν απομακρυνθεί στα σοκάκια.
Το κόκκινο fedora
Δεν ξέρει γιατί το ζήτησε να του το αγοράσει το καπέλο. Δεν ξέρει καν γιατί ξοδεύει επιπλέον χρήματα στον πιτσιρικά ενώ μπορεί να τα κάνει μόνος του. Δεν ξέρει καν γιατί υπακούει τις παρορμήσεις του."Βαλίτσα νο.5, Mambo no.5", σκέφτηκε κι ένιωσε σαν τον ήρωα του Mr.Robot για μια στιγμή.
"Αν αντιλαμβανόμαστε το κόσμο μέσα από το μυαλό μας τότε την έχουμε πατήσει με τη πραγματικότητα. 6 δις κόσμος, 6 δις πραγματικότητες, κι όσες χάνονται κι όσες έρχονται μοιάζουν σαν φωτάκια που αναβοσβήνουν σε ένα καμβά του τίποτα", αναλογίστηκε.
"Ευτυχώς, θα έχω χρήματα για καιρό ακόμα", μονολόγησε μέχρι να λάβει τη κλήση.
"Το βρήκα, το βρήκα", ακούστηκε η φωνή του στο ακουστικό σαν άλλος Αρχιμήδης. "Μόνο που είναι από τα γυναικεία", αναφώνησε.
Αλλά πάλι δεν το άκουσε, το είχε κλείσει από τις πρώτες λέξεις. Ποτέ δεν το είχε με τους τρόπους, έπρεπε να το βελτιώσει αλλά αδιαφορούσε πλέον.
Η επιστροφή
"Σήμερα θα χορέψετε νωρίς", ψέλλισε σχεδόν κουρασμένα."Τι ώρα;" το ίδιο αδιάφορα ρώτησε.
"Στις 7", πήρε την απάντηση.
Τον είχε επηρεάσει τον μικρό, ήταν φανερό. Τρεις μήνες, 4 πόλεις και χωρίς καμιά λογική συνέχιζε να ψάχνει. Ήταν αδιάγνωστος παρανοϊκός είχε ήδη αποφασίσει. Ιδιαίτερα όταν πριν 2 πόλεις είχε μετρήσει 12 βαλίτσες σε κάδους αντίστοιχα σε 12 χορούς.
"Ωραία, και μετά από σήμερα γυρίζουμε πίσω".
"Μα, δεν τελειώσαμε τις αίθουσες".
Απαξίωσε να απαντήσει ως συνήθως. Είχε αναγάγει τον χρόνο στο ύψιστο αγαθό και εκτός την ενόχληση του ύπνου αρνιόταν να αποδεχτεί ότι δεν θα προλάβαινε να τα κάνει όλα. Κρυφά ήλπιζε να μην τελείωνε η ζωή με το φθαρτό σώμα αλλά ποτέ δεν τζόγαρε.
Δεν είχε μάθει να το κάνει ούτε του άρεσε κι ας έπαιρνε ρίσκα.
12
Μόλις επέστρεψαν στην προηγούμενη πόλη, του είχε δώσει ένα αρκετά καλό ποσό και τον είχε απαλλάξει από το βάσανο να του φορτώνει τις δουλειές του.Όπως του είχε έρθει η παρόρμηση να τον προσλάβει άτυπα έτσι του έφυγε. Σαν να χάρηκε ο μικρός που ακόμα να διαβάσει μια λέξη του Νίτσε αν και φόρτωσε το κινητό του με ακόμα μια εφαρμογή.
"Αν με χρειαστείς ξανά, μου λες", τον αποχαιρέτησε χωρίς καν ένα ευχαριστώ.
Το ήξερε, το περίμενε, ήταν άσκοπο ακόμα και να τον ενοχλήσει αυτή η συμπεριφορά του μικρού. Είχε 12 βαλίτσες, 12 χρώματα, 12 περιεχόμενα.
"12 θεοί, 12 απόστολοι, 12x3 42", ήξερε ότι το σκέφτηκε λάθος, γέλασε που του ήρθε στο μυαλό.
"Κάποτε πίστεψα από το βιβλίο ότι το 42 ήταν η απάντηση σε όλα", άκουσε τη φωνή στο μυαλό του. "Τώρα ξέρω ότι είναι το 12", μίλησε δυνατά μόνος του.
"Τα έχω χάσει σίγουρα".
19x12=228
Είχε μείνει μέρες στο δωμάτιο.Ευτυχώς είχε παράθυρο με θέα και δεν ένιωθε σε κελί. Δεν είχε παρατήσει καμιά συνήθεια της ημέρας, ούτε το περπάτημα απλά είχε αντικαταστήσει την εργασία του με υπολογισμούς.
Αδιαφορούσε πια για τα μυστήρια του σύμπαντος. Το σύμπαν του ήταν οι 12 βαλίτσες. Ένιωθε σαν ήρωας ταινίας, ταυτιζόταν με του Memento για κάποιο λόγο από τη στιγμή που την είχε δει.
"Υπάρχουν 12 βαλίτσες δίπλα σε κάδους γαμώτο", ούρλιαξε μανιωδώς.
Είχε μείνει 228 μέρες σε αυτή τη πόλη. Είχε χρήματα, χρόνο δεν είχε. Ούτε την είχε βρει ακόμα αν και αυτές τις μέρες δεν σταμάτησε να χορεύει σε αυτή τη πόλη.
"Θα χρειαστώ νέα παπούτσια γαμώ το tango μου", και η αίσθηση ότι βλασφημεί τα θεία τον κυρίευσε.
"Πρέπει να το σταματήσω αυτό", πρόλαβε να σκεφτεί, πριν χτυπήσει η πόρτα του.
To 12o fedora
"Επιτέλους!", σκέφτηκε και πήγε προς τη πόρτα.Παιδεύτηκε πολύ να βρει αυτό το χρώμα σε Fedora. Σχεδόν απελπίστηκε ότι δεν υπήρχε. Μέχρι που εμφανίστηκε στις αναζητήσεις του μια βδομάδα πριν. Έτρεξε τόσο που παραπάτησε πριν ανοίξει τη πόρτα.
"Το φαγητό σας κύριε", ακούστηκε η φωνή με το που άνοιξε.
Χωρίς να απαντήσει, παίρνει το φαγητό και τον πληρώνει.
"Μα κύριε, δεν έχω τόσα ρέστα σε πέσος από ευρώ!", σχεδόν τον άκουσε να λέει πριν του κλείσει τη πόρτα στα μούτρα χωρίς να απαντήσει.
Γιατί να τον απασχολούν όλοι με τόσο ποταπά θέματα; Ας του έλεγαν το νόημα της ύπαρξης να ασχοληθεί. Πέταξε νευρικά το φαγητό, δεν ήθελε να φάει.
"Που είναι το καπέλο", αναφώνησε σαν να ήταν αυτό η απάντηση στο ερώτημα της ύπαρξης.
3ος εαυτός
Από χθες για πρώτη φορά σε 20 χρόνια δεν ακολούθησε καμιά συνήθεια.Άρχισε να τον εγκαταλείπει κι η δεύτερη του φύση μετά τη λογική και την υπομονή. Με όλες αυτές τις συνήθειες και τον προγραμματισμό της ζωης του ανά ώρα ζούσε σαν φυλακισμένος Τζέκυλ από τον Χάιντ.
Για λίγο επέστρεψε: "Περιμένω εδώ και μέρες το καπέλο, που είναι! Γιατί με κοροϊδεύετε" ούρλιαζε στο ακουστικό με όλη την δύναμη κι ένταση των πνευμόνων του.
"Οκ, αν δεν έρθει σήμερα στις 4 το μεσημέρι, θα έχετε να κάνετε με τους δικηγόρους μου".
"Ναι, για ένα καπέλο θα σας εκμηδενίσω", ξαναούρλιαξε, κλείνοντας το ακουστικό στον απορημένο καταστηματάρχη.
Σίγουρα τον πέρασε για τρελό, ίσως και να ήταν. Ίσως ο πατέρας του να είχε εντυπωθεί μέσα του τόσο που να ήταν αυτός που επανέρχεται σαν ένα διεστραμμένο αστείο στη ζωή του.
Ήταν ένα ράκος.
16=12+(12:4)
Είχε μείνει 6 ώρες πίσω από το πόμολο.Νηστικός, εκτός προγράμματος μετά τόσα χρόνια, άυπνος. Είχε μάθει από 2, μετά 4, μετά 6 να φτάσει 7 ώρες ύπνου τα βράδια.
"12:2, 12:4, 12:6", σκέφτηκε, γιατί να κοιμάμαι 7 ώρες;
Πόσους χορούς του είχε στοιχίσει αυτή η επιβολή προγράμματος στον ύπνο.
Δεν ήξερε καν αν οι podcasters, κι οι συγγραφείς αυτοβοήθειας και αυτοβελτίωσης ήταν στα συγγαλά τους ή όλο αυτό το κίνημα του hustling ήταν μια οργανωμένη προσπάθεια του συστήματος να συνεχίσει να επιβάλει την κυριαρχία του.
Memento, Matrix πόσο κοντά στο Paranormal, πόσο μακριά από τη πραγματικότητα.
"16=12+(12:3)", σκεφτόταν στο δευτερόλεπτο που χτύπησε η πόρτα.
Μέδουσα
Η κοπέλα τρόμαξε όταν η πόρτα άνοιξε πριν προλάβει το ακουστικό κύμα του κτύπου στην πόρτα να περάσει τον άνθρωπο που στεκόταν μπροστά της.Έτσι ένιωσε.
Δεν είχε προλάβει να απομακρύνει τη παλάμη της από την πόρτα όταν τον αντίκρυσε αποσβολωμένο να την κοιτά σαν τους ανόητους που τόλμησαν να αντικρύσουν την Μέδουσα.
Δεν είχε προλάβει η πόρτα να ανοίξει διάπλατα πριν ο κρύος τρόμος διαπεράσει το κορμί του.
"Το καπέλο σας κύριε, ο πατέρας μου σας ζητά συγγνώμη για την καθυστέρηση. Οι μεταφορές καμιά φορά καθυστερούν και για αυτό με έστειλε να το φέρω η ίδια για να μην σας αναστατώσει περισσότερο. Ξεκίνησα από το Μπουένος Άιρες με το που κλείσατε το τηλέφωνο ελπίζω να πρόλαβα, μα είστε καλά";
"Γαμώ το σύμπαν!", αναφώνησε και δεν το ένιωσε βλασφημια.
12 δευτερόλεπτα
Πήρε το καπέλο από τα χέρια της κοπέλας, κι έκλεισε απότομα τη πόρτα στα μούτρα της αναφωνώντας άλλη μια φορά "Γαμώ το σύμπαν"!Δεν είχε ποτέ τρόπους. Σίγουρα δεν ήταν ίσως ζωντανός. Ίσως το μυαλό του ονειρεύεται ενώ αυτός χειρουργείται σε ένα πάγκο ενώ στο αίμα του κυλά νάρκωση. Ίσως ζει στα τελευταία 12 δευτερόλεπτα που μένει ενεργός ο εγκέφαλος των ανθρώπων στο θάνατο.
"Ναι αυτό είναι", φώναξε και χτύπησε το κεφάλι του στη πόρτα αλλά φώναξε: "Ανόητε! Είσαι ένας ανόητος! Στα όνειρα δεν βλέπεις χρώματα, πονάς όμως, έπρεπε να το ξέρεις. Γιατί σπατάλησες μια κουτουλιά";
Ακούστηκε ξανά ο χτύπος των δακτύλων στη πόρτα.
"Τι θέλετε!" ούρλιαξε ανοίγοντας τη πόρτα.
"Είστε καλά κύριε; Μήπως θέλετε βοήθεια;", τον ρώτησε.
3 μήνες, 228 μέρες μετά
"20 χρόνια, 3 μήνες, 228 μέρες μετά", είπε μέσα από τα δόντια του.Έτσι μιλούσε αλλά είχε παλέψει να το αλλάξει. Όπως εμφανίστηκε ο παλιός του εαυτός, έτσι χαοτικά επέστρεψε και ο τρόπος ομιλίας του.
"Σαν την ταινία", είπε.
"Ποιά;", την ρώτησε.
"'28 μέρες μετά', είναι cult θα έπρεπε να την ξέρετε".
"Ναι, ναι, 12:4=3, 228:12=19, γιατί όμως 20 χρόνια. Είσαι εσύ αλλά δεν είσαι".
"Κατάλαβα, καλύτερα να φεύγω".
"Μισό, πως την έλεγαν την μητέρα σου";
"Μαντλίν! Πως ξέρετε ότι δεν ζει";
"Γιατί είσαι εσύ εδώ, τι άλλο; Χόρευε tango σωστά";
"Ναι, 12 χρόνια, μέχρι που.... καλύτερα να πηγαίνω", είπε κι έφυγε στις σκάλες.
"Ανόητε, την τρόμαξες! 24 χρόνια, όχι 20! Ανόητε γερνάς στα 48 σου. 48:12=4, 48:2=24, 24:12=2. Άλλη ώρα αυτά, 12 βαλίτσες, 12 καπέλα, 12 θεοί, 12 απόστολοι, 12x3 42" και με το τελευταίο λύθηκε στα γέλια!
Ζεί!
Παρόρμηση
Ποτέ δεν συμπάθησε τη χρήση αριθμών πίσω από τα γράμματα στις λέξεις για να εξάγονται κρυφά νοήματα.Συμπαθούσε τους αριθμομνήμονες όμως.
Ποτέ δεν πίστεψε στα κρυφά νοήματα των αριθμών, του 9, του 7, του 3, ναι είχε διαβάσει για αυτά αλλά θεωρούσε ότι απέδιδαν οι άνθρωποι υψηλότερα νοήματα που αυτά δεν είχαν. Είχε αναπτύξει μόνο μια θεωρεία, βιωματική περισσότερο.
Όταν έβαζε ένα σκοπό, εμφανίζονταν στο δρόμο του άνθρωποι που τον γνώριζαν σε άλλους μέχρι να γνωρίσει αυτόν που θα πετύχαινε το σκοπό του. Έτσι γνώρισε τη γυναίκα του ξεκινώντας με έναν άγνωστο.
Όπως και τώρα. Είδε μια γυναίκα άγνωστη, μετά πριν 24 χρόνια ταξίδεψε να τη συναντήσει, μετά 3 μήνες και 228 μέρες είναι μπροστά του η κόρη της.
Ίσως να δουλεύει το "Master Key System" και να κάνεις manifest τις θελήσεις σου, ίσως είμαστε υποχείριο ενός συμπαντικού μηχανισμού που ελέγχει τα ελαττώματα μας.
Το δικό του ήταν η παρόρμηση.
Πιθανότητες
Μόλις πήρε το 12ο καπέλο Fedora, όσες κι οι βαλίτσες δίπλα στους κάδους έξω από ισάριθμες αίθουσες χορού, ψάχνοντας τη Μαντλίν όπως είχε μάθει αναπάντεχα, γύρισε κι ο νέος του εαυτός.Δεύτερη φύση η συνήθεια και τον είχε κατακλύσει.
Θέσεις, χρώματα, περιεχόμενο, δεν έβγαζαν νόημα. Μπορεί στατιστικά να συμβεί, 12 μέρες, 12 βαλίτσες, 12 τοποθεσίες, 12 χρώματα, 12 περιεχόμενα, 12 θεοί, 12 απόστολοι, 12 x3 42, γέλασε με το αστείο που μόνο αυτός καταλαβαίνει.
Τι πιθανότητα υπάρχει να απασχολήσει τους χιλιάδες κατοίκους το πρόβλημα αυτό, όπως απασχολεί αυτόν, τώρα. Τι πιθανότητα υπάρχει ένας μόνο από αυτούς τους κατοίκους να προσπαθεί να λύσει το μυστήριο αυτό, όπως καταπιάστηκε κι ο ίδιος;
Ποτέ δεν κατάφερε να το μάθει να το υπολογίζει.
Φόρεσε το κόκκινο fedora και ξεκίνησε από την 5η βαλίτσα την άδεια.
Χορεύουμε;
Έφτασε στην ώρα του για τον χορό.Δίστασε στην αρχή να φορέσει το κόκκινο καπέλο αλλά πως θα προκαλούσε το σύμπαν αλλιώς; Τον ξεγέλασε με τη Μαντλίν, ίσως χρησιμοποιώντας τα χημικά στο σώμα του, οδηγώντας το μυαλό του, κι αυτό τη σκέψη του.
Είχε μάθει με το διαλογισμό να έχει τον έλεγχο, αυτή η σκέψη όμως τον είχε νικήσει. Άφησε ακόμα και το σπίτι του ανοιχτό για να φύγει.
Ίσως είναι απλά παρανοϊκός. Ίσως να είναι όταν βλέπει μυστήριο εκεί που μπορεί να μην υπάρχει. Στα σκουπίδια της πόλης.
"Χορεύουμε;", άκουσε τη φωνή δίπλα του.
"Νομίζω ότι παραβιάζεται κάποιους κανόνες μόλις” απάντησε και γύρισε.
"Μα γνωριζόμαστε! Άλλωστε θέλω να μάθω για τη μητέρα μου!".
"Μα το tango, πως είναι δυνατόν", σκέφτηκε.
"Ευχαρίστως"!
Οίκος της ψυχής
"Πως είσαι σήμερα εδώ; Νόμιζα είχες πει είχες έρθει από το Μπουένος Άιρες εκείνη τη μέρα"."Με κάλεσε ένας φίλος".
"Το αγόρι σου";
"Όχι, απλά κάνουμε κάτι μαζί".
"Στις μέρες μου ήταν σχέση για αρραβώνα αυτό, όχι ξεκαύλωμα".
Δεν είχε μάθει να συγκρατεί τη γλώσσα του, δεν είχε τρόπους, απόρρησε πως τον είχαν δεχτεί στις αγκαλιές τους τόσες γυναίκες. Κι ας ήταν μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού.
"Δεν με ενδιαφέρει, πως ήξερες τη μητέρα μου";
"Μάλιστα, θα μπορούσες να ήσουν κόρη μου με το χαρακτήρα σου, αλλά δεν ήξερα τόσο καλά τη μητέρα σου".
"Το ξέρω ότι δεν τη πήδαγες, πως ήξερες τη μητέρα μου".
"Γαμώ το tango μου είσαι εγω στη θηλυκή του εκδοχή".
Σταμάτησε στη θέση της.
"Δεν τελείωσε ο χορός αγαπητή μου, θα μου στοιχισει τη φήμη μου η συμπεριφορά σου"!
"Πως ήξερες τη μητέρα μου", επανέλαβε κι η ματιά της τον διαπέρασε ως το βαθύτερο κύτταρο του εγκεφάλου του.
Άγγιξε τη ψυχή του.
Οίκος της καρδιάς
"Ας τελειώσουμε τη τάντα και θα σου πω ότι ξέρω", προσπάθησε να τη πείσει να συνεχίσει. Φάνηκε ότι τα καταφέρνει, "οκ, αλλά αν δεν το κάνεις θα πω σε όλους ότι με χούφτωσες γέρο".Ένιωθε 30 αλλά πλησίαζε τα 50 και η φύση τον είχε ευνοήσει όντως. Όμως ήταν μεσήλικος προς ηλικιωμένος. "Κωνσταντάρας" σκέφτηκε τόσο έντονα που νόμισε ότι το είπε κιόλας. Αν ζούσε η Μαντλίν πρέπει να ήταν συνομήλική του: 24 και 0, 24 και 12, 24 με 36 χρονών και 24 ακόμα.
"Πόσο χρονών είσαι"; "24, τα υπόλοιπα σε 2 χορούς αφού μιλήσεις".
Είχε υπολογίσει 50-50 σωστά, λοιπόν. Ή και όχι, πόσο θα ήθελε να είχε φίλο που να ξέρει, να του απαντά αμέσως. Να ένα ΑΙ σύστημα που έπρεπε να προγραμματίσει μόλις έλυνε το μυστήριο.
Άρχισε να σκέφτεται σαν θεός πάλι και φοβήθηκε. Σαν τον Σταρκ της Μάρβελ αν και ποτέ δεν ήταν εκατομμυριούχος.
Κι εκεί μια θέρμη γεννήθηκε στο στήθος του στο ύψος της καρδιάς.
Οίκος του μυαλού
"Χορεύεις πολύ καλά, είσαι χορευτής";"Ναι, όπως η μητέρα σου".
"Πάρε ένα ποτό κι έλα στο μπαλκόνι", την άκουσε να του λέει πριν ολοκληρώσει.
"Δεν είμαι σαν και σένα, φέρομαι σαν και σένα, μην αργήσεις", απαντώντας σε αυτό που της είχε πει πριν.
Απομακρύνθηκε, πλησίασε τον φίλο της και τρυφερά έφερε το χέρι της στο λαιμό του. Την είδε να του μιλάει στο αυτί και να βγαίνει στο μπαλκόνι όσο πήγαινε κι αυτός εκεί.
"Ξέρεις ότι σκεφτόμαστε ακολουθώντας τις εκκρίσεις των βακτηρίων στο έντερό μας";
"Δεν θέλω να επιδεικνύεις τις γνώσεις σου, ξέρεις τι θέλω. Έχεις μέχρι να τελειώσω το τσιγάρο μου", είπε όσο το άναβε να καπνίσει.
"Δεν είσαι από δω, πώς";
Ξανά και πάλι
"Πριν 24 χρόνια έφτασα Μπουένος Άιρες να εντρυφήσω στο tango.Ένα βράδυ έφτασα σε μια milonga. Ήταν εκεί. Την είδα από μακριά. Πρέπει να τη κοιτούσα για ώρες, για λεπτά, για ένα βλεφάρισμα, δεν ξέρω πόσο. Ήταν αρκετό όμως να με αντιληφθεί και να με πλησιάσει.
'Τι είναι το tango;' με ρώτησε.
'Είναι η σπίθα από το βλέμμα που φεύγει στη καρδιά που γίνεται παρόρμηση τα χείλη να σμίξουν, που εξαϋλώνει τη σκέψη, που χάνεις το χρόνο, κι όταν συνέλθεις είστε 2 σώματα λιωμένα από πάθος.
Κι όταν το σώμα δεν είναι κει, και τα χείλη να φιλήσεις και το βλέμμα να σε κάψει, χορεύεις. Για να παρηγορηθείς σε μια αγκαλιά, για λίγο να χαρείς σε ένα εύθυμο ρυθμό.
Και χορεύεις ξανά και πάλι".
"Είσαι μαλάκας! Ακούς";
Ούρλιαξε τόσο πολύ που η milonga μέσα σταμάτησε.
Meme
"Η μητέρα σου δεν με έβρισε τουλάχιστον", πρόλαβε να πει."Πως διάβασες το ημερολόγιο της μάνας μου; Ποιός είσαι; Γιατί είσαι δω! Θα καλέσω την αστυνομία ακούς!", συνέχισε χωρίς να ρίξει το τόνο της φωνής της ενώ ο φίλος της κι άλλοι χορευτές και χορεύτριες ήταν ήδη δίπλα τους.
Κάποιος έκανε να τον πιάσει αλλά σωριάστηκε στο πάτωμα από μια γροθιά. Χρόνια πάλης του είχαν δημιουργήσει αντανακλαστικά και δεν το σκέφτηκε καν πριν τον χτυπήσει.
"Μάλλον με αντέγραψε εκείνη τη βραδιά, δεν ήξερα το όνομά της μέχρι να μου το πεις τότε που έλαβα το κίτρινο Fedora, όπως δεν ξέρω και το δικό σου", της είπε αδιαφορώντας για τον τύπο στο πάτωμα.
"Όταν ηρεμήσεις ξέρεις που μένω" της είπε.
"Κι εσείς αγαπητοί μου, μου επιτρέπεται, ήρθα να χορέψω όχι να παλέψω σήμερα. Ευχαριστώ", φώναξε κι απομακρύνθηκε.
Meme ενός troll η ζωή, δεν το έλεγε μόνο, ήταν σίγουρος πλέον.
Ουροβόρος
"Βαλίτσα κόκκινη. Νούμερο 5. Άδεια. Αίμα", σημείωσε με το στυλό στο σημειωματάριο του που κόντευε να λιώσει."Βαλίτσα κόκκινη. Νούμερο 5. Άδεια".
Όχι, δεν ήταν τρελός, δεν είχε παρανοήσει. Ακολουθούσε την παρόρμηση του όπως τον οδηγούσε τόσα χρόνια. Είπε μια φράση κάποτε και τώρα τον βρήκε ξανά.
Είναι δυνατόν;
Θα απολάμβανε μια μέρα προγραμματισμού άλλωστε μέχρι που αποφάσισε ότι δεν είχε νόημα πέρα του βιοπορισμού. Τώρα χιλιόμετρα μακριά το παρελθόν του τον βρίσκει ξανά. Χωρίς να τον προετοιμάσει. Δεν ήξερε καν το όνομα της Μαντλίν μέχρι μερικές μέρες πριν, είναι ένα χρόνο σχεδόν ξανά, παράνομα πλέον σε μια άλλη χώρα μόνο και μόνο από την ανάμνησή της.
Είχε μάθει να εμπιστεύεται την επανάληψη. Απο τα αγαπημένα του γραφήματα. Στο τέλος θα αποκαλυπτόταν τα πάντα.
Αρκεί να περιμένει.
Πράσινη βαλίτσα νο.1
"Αρκετά με την τύχη, ας τα πάρουμε με τη σειρά. Μέρα 230, πράσινη βαλίτσα νο.1, ώρα για το πράσινο Fedora", σκέφτηκε.Αφού έγραψε τις σημειώσεις του, περίμενε να περάσει η μέρα του ακούγοντας την αγαπημένη του μουσική και διαβάζοντας στο κινητό του.
"Είμαι παράνομος πλέον", αυτο επιβεβαιώθηκε.
Έφτασε η ώρα του χορού, φόρεσε το πράσινο fedora κι άκουσε τη πόρτα να κτυπά. Σίγουρα δεν είχε παραγγείλει, άρα;
"Σε περίμενα πιο μετά", είπε όσο άνοιγε η πόρτα.
"Μπρο, ήρθα με παρέα δεν ενοχλώ, ε"; Άκουσε κι είδε με έκπληξη τον μικρό να στέκεται μπροστά του. Αφού τον παραμέρισε βρέθηκε με 3 ακόμα άτομα μες το δωμάτιο ενώ η πόρτα έκλεισε πίσω τους.
"Έκανες λάθος μικρέ που μπήκες", είπε κι ο μικρός ξεληγώθηκε στα γέλια.
Μεθαύριο
"Ξέρεις, έχεις καιρό να με καλέσεις κι εδώ με τα παιδιά...","Πόσα; Βιάζομαι λίγο", τον διέκοψε.
"4 χιλιάδες ευρώ".
"Οκ, έλα μεθαύριο, θα μπορούσες απλά να μου ζητήσεις δουλειά. Θα σας δώσω τα διπλά αν με βοηθήσετε. Τα μισά μπροστά".
"Είναι σοβαρός ο γέρος; Δουλεια;", είπε ο πιο παχουλός κοντά στη πόρτα στη γλώσσα του.
"Αυτό ή τη ζωή σας", του απάντησε στη γλώσσα του επίσης. Δεν του άρεσε το "γέρος". Ναι, καταλάβαινε ισπανικά αν και δεν τα μιλούσε. Έπρεπε να βρίσκεται Πεκίνο που μίλαγε κιόλας τη γλώσσα αλλά βρίσκεται ακόμα εκεί για μια ανάμνηση ενός προσώπου.
Δεν φτάνει η παράνοια που ζει, έπαιξε ξύλο, τώρα τον ληστεύουν.
"Σύμφωνοι μπρο", πετάχτηκε μπροστά ο μικρός.
"Get rich or die trying, μπρο", συνέχισε. Ακόμα κι η σκέψη του αρνήθηκε να του απαντήσει.
"Τα λέμε μεθαύριο εδώ", σήκωσε το χέρι του και χαιρέτησε φεύγοντας.
Σίγουρα
"Πράσινη βαλίτσα. Νούμερο 1. Ακαθαρσίες. Χρήμα", σημείωσε."Γαμώτο, ήταν εύκολο. Ονειροκρίτη χρειαζόμουν.
“'Το χρώμα του χρήματος' την έχω ξεχάσει τη ταινία, αλλά έπρεπε να το σκεφτώ".
Πάει καιρός που σταμάτησε να βλέπει ταινίες και σειρές για να μη χάνει το χρόνο του άσκοπα. Ήταν λίγος να τον ξοδεύει και το ένιωσε εντονότερα όσο περισσότερο μεγάλωνε. Πρώτα σταμάτησε τη τηλεόραση, μετά τις ειδήσεις και τις εφημερίδες, σιγά σιγά και το διάβασμα.
Κράτησε μόνο την ευχαρίστηση του ακούσματος της μουσικής και των podcasts επειδή του επέτρεπαν να κάνει παράλληλα και κάτι άλλο κι ας μη συγκρατούσε τα πάντα που άκουγε.
Τώρα όμως έπρεπε να μεταφέρει κι άλλα χρήματα. Ο λογιστής του άρχισε να ανησυχεί ότι είναι θύμα της μαφίας.
"Σίγουρα", σκέφτηκε.
Ήχος
"Τα λόγια μας κι η ένταση της φωνής ηχοκινούν τα συναισθήματά μας", είχε ακούσει κάποτε.Όντως, ακούς πρώτη φορά μια μελωδία και νιώθεις αντίστοιχα. Ακούς τον τραγουδιστή και νιώθεις τον θρήνο και τη χαρά του. Ακούς τα λόγια κάποιου και γελάς ή κλαις.
Συντονίζονται τα τζάμια και σπάνε, αντικείμενα ίπτανται. Το κάστρο της Ιεριχώ γκρεμίστηκε. Ο κόσμος όλος είναι συχνότητες: τα quarks, οι πυρήνες, τα ηλεκτρόνια, η ύλη, η ενέργεια
Η μαγεία είναι λέξεις που εκφέρονται.
"Μα ποιός είναι πάλι στη πόρτα", σκέφτηκε και πήγε να ανοίξει στο χτύπο.
Ήταν εκείνη.
"Καλωσόρισες, αλλά δεν έχω διάθεση για φωνές".
"Συγγνώμη, ψιθύρισε, τι έγινε μόλις της είπες τα λόγια";
"Παρακαλώ, πέρασε μέσα".
Μαντλίν
"Θες ένα καφέ";"Ένα ουίσκι", απάντησε.
"Συγγνώμη δεν πίνω, να ζητήσω να μας φέρουν όμως".
"Εσύ της τα είπες τα λόγια εκείνα τότε; Τώρα τι ήρθες; Ήσουν ερωτευμένος μαζί της; Τι άλλο ξέρεις; Πες μου"!
Δεν περίμενε να του ζητήσει συγγνώμη με ένα αδιόρατο δικαίωμα στη ζωή.
"Νιάτα", σκέφτηκε, "Τίποτα από αυτά“, απάντησε.
"Μόλις είπα τα λόγια αυτά έτρεξε κι έφυγε. Τρελή θα είναι σκέφτηκα κι απόλαυσα τη βραδιά. Μέχρι που γύρισα Ευρώπη δεν την ξαναείδα ούτε την αναζήτησα ούτε τίποτα. Μάλλον την άγγιξαν όσα είπα. 24 χρόνια μετά, ανάμεσα σε γραμμές κώδικα εμφανίστηκε το πρόσωπό της στην οθόνη μου. Άγνωστο τι δαιδαλώδεις συνειρμούς έκανε το μυαλό μου για να ανασύρει το πρόσωπο αυτό.
Εκπληκτικό το τι συγκρατεί για δευτερόλεπτα ο εγκέφαλός μας, σωστά;“
Ντότσε
"Δεν με ενδιαφέρουν οι αμπελοφιλοσοφίες σου γέρο, τότε θα ξεκινούσε περίπου, όπως σου είπα χόρευε 12 χρόνια πριν χαθεί, ήμουν 6 τότε, το μόνο που έχω είναι ένα ημερολόγιο και μια φωτογραφία της που έσωσε ο πατέρας μου από τη μητριά μου.Εσύ είσαι το 3ο άτομο που τη θυμάσαι. Δεν βρήκα συγγενείς από τη μεριά της, παππούδες, γιαγιάδες, θείους, ξαδέρφια τίποτα! Καταλαβαίνεις; Τίποτα! Και έξι χρόνια μετά που σταμάτησα να ψάχνω εμφανίστηκες.
Πόσο τρελό, πόσο εξωφρενικό. Και ξαφνικά το σώμα μου, το μυαλό μου, η ψυχή μου αναστατώθηκαν μέχρι το τελευταίο κύτταρό μου σαν να μη πέρασαν χρόνια, σαν να ήταν σήμερα που την είδα το πρωί"!
"Πως σε λένε"; Τη διέκοψε.
"Ντότσε".
“12:6=2, λογικό".
"Με ακούς; Με ακούς, τι σου λέω τρελέ";
"Τόσο καθαρά όσο και τη Μαντλίν, μικρή μου δώδεκα", αναφώνησε.
Ένας, μία
"Άκου, πρόσεξέ με, η μητέρα σου είναι δω μαζί μας.Όχι δεν την βλέπω σαν φάντασμα, σαν πνεύμα, σαν άγγελο ή δαίμονα σε αυτό το δωμάτιο ή σε παράλληλη ορατή διάσταση.
Είναι μέσα σου.
Είναι μέσα μου.
Το DNA μας είναι μέσο αποθήκευσης πληροφοριών. Είναι τόσο δυνατό που τα επόμενα μέσα αποθήκευσης υπολογιστών θα είναι οργανικά. Κάθε γέννα φέρνει συνδυαστικά νέες πληροφορίες. Έχουμε μέσα μας κάθε προγονό μας σε μεγάλο ή μικρό βαθμό, αυτούς βλέπουμε στα όνειρά μας, αυτούς λέμε προηγούμενες ζωές μας, είμαστε 6 δις κομμάτια του ενός, κι όσα κι αν χάνονται κι όσα κι αν δεν αποκτούν απογόνους, το ένα παραμένει όπως κι εσύ έχει το πρόσωπό της, ίσως τα χούγια της όσο κι από την άλλη μεριά.
Αυτό ήταν εύκολο, το δύσκολο είναι να μάθω τι θέλει η μητέρα σου, θα με βοηθήσεις";
"Είσαι τρελός γέρο"! ούρλιαξε πριν λιποθυμήσει.
Ήταν πολλά μαζεμένα.
RGB
Συνήλθε πάνω σε μια καρέκλα."Είσαι τρελός", συνέχισε από κει που είχε μείνει.
"Όπως κι αυτή που με ονόμασε "Δώδεκα". Δεν θέλω να φανταστώ το παιδί του Έλον πόσο θα υποφέρει".
"Άκουσε με", την διέκοψε, "ας μη ξοδεύουμε το χρόνο μας σε τέτοιες ανόητες, ανούσιες και μάταιες σκέψεις. Ζω παράνομα εδώ, ο λογιστής ανησυχεί ότι να δεν αναλάβω πάλι την επιχείρηση δεν θα βγάλω την χρονιά εδώ και πρέπει να λύσω το μυστήριο με τις 12 βαλίτσες.
Θα βοηθήσεις ή θα περιμένεις να σου πω για τη Μαντλίν, τη μητέρα σου, όταν τελειώσω; Αν δεν βοηθήσεις, είναι η ώρα να φύγεις".
"Θα μείνω".
"Ωραία πριν σου πω για τις 10 βαλίτσες ακόμα που μένουν, τι ξέρεις από χρώματα";
"Ζωγραφίζω...".
"Τέλεια", την διέκοψε: "Κόκκινο, πράσινο και";
"Μπλε"! απάντησε ξαφνιασμένη. "Αυτά όμως για τον υπολογιστή".
“Το κίτρινο μικρό μου "Δώδεκα" είναι το κλειδί αλλά όχι ακόμα. Φόρα το μπλέ fedora και πάμε,
ήρθε η ώρα!".
1ος εαυτός
Όσο βάδιζαν στο δρόμο, σκεφτόταν για αυτόν.Δεν τον έχει ρωτήσει καν το όνομά του, αυτός ξέρει τα δικά τους όμως. Για τρελό το δωμάτιο του ήταν καθαρό, αυτός περιποιημένος, ίσως επειδή είναι τρελός. Αυτή δεν είναι αλλά δεν θυμάται πότε είχε τελευταία φορά το δωμάτιο της καθαρό.
Ίσως γιατί έμπαινε τιμωρίες για να τα κάνει αντιδρά με όλο αυτό. Τι τιμωρίες να έμπαινε άραγε αυτός μικρός; Είχαν ίδιες τιμωρίες από κει που έρχεται; Γιατί φοράω το μπλε καπέλο; Που πάμε;
"Έτρωγα ξύλο με καδρόνια μέχρι να σπάσουν πάνω μου. Όμως είναι μέρος της διαδικασίας αυτό. Αυτά που μας δίνονται κι αυτά που αποκτούμε".
"Γαμώτο, διαβάζει το μυαλό μου τώρα";
"Έχουμε τον εαυτό μας που νομίζουμε πως ξέρουμε, τον 2ο εαυτό μας που χτίζουμε και τον 3ο εαυτό μας από τις ουλές μας. Σαν αυτό το τατού".
To μπλε fedora
"Γουάου, ένας τρελός, κουλ, φραγκάτος τύπος που διαβάζει το μυαλό", αναφώνησε."Απλά συνέχισα τη κουβέντα μας δεν νομίζω να φαντάστηκες ότι έχω τέτοια δύναμη ανόητη".
"Αν ήταν να μαντέψω", συνέχισε: "Θα φανταζόμουν ότι σκεφτόσουν για το μπλε fedora. Για πες μου αν το πράσινο είναι στη θέση ένα, το κόκκινο στη θέση 5 το μπλε σε ποιά θέση είναι";
"Μα στο 9, που αλλού";
"Γαμώ το tango μου Μαντλίν για ένα λεπτό νόμισα ότι είχα τρελαθεί" κι αυτή τη φορά το είπε όχι σαν βλασφήμια αλλά περισσότερο σαν επιφώνημα νίκης.
"Ντότσε με λένε κύριος"!
"Το ξέρω μικρό μου "Δώδεκα" τώρα, 12 θεοί, 12 απόστολοι, 12 μήνες...".
"Δώδεκα ώρες".
"Μα φυσικά, δεν ήταν ποτέ να το λύσω εγώ, ήταν ο γρίφος για τη Μαντλίν, απλά ήμουν εύκαιρος να με χρησιμοποιήσει, η μάνα σου στέλνει χαιρετίσματα να ξέρεις".
"12x3 42", είπε και γέλασε ή Ντότσε.
12x3 42
"Τι είπες";Την ρώτησε σαν να μην άκουσε αλλά ήταν σίγουρος όπως ήταν σίγουρος ότι δεν υπάρχει όσο κι αν νομίζει για το αντίθετο γιατί έτσι φτιάχτηκε.
"Ένα αστείο που έβγαλα όταν διάβαζα ένα βιβλίο της εποχής σου γέρο. Με είχε επηρεάσει τόσο που όταν ο μαθηματικός με ρώτησε προπαίδεια 12x3 του απάντησα 42. Μου στοίχισε 36 φορές αντιγραφή".
Την κοιτούσε αποσβωλομένος, τη Μέδουσα να έβλεπε θα είχε καλύτερη εμφάνιση. Το μυαλό του καιγόταν. Δεν ήταν πλέον ένα meme ενός συμπαντικού troll. Ήταν το αστείο το ίδιο και αντιχούσαν τα γέλια στα αυτιά του.
Έτρεμε από την ένταση της στιγμής.
"Είσαι καλά, να σε παω για ηλεκτροσόκ γέρο";
"Όλα καλά, ας πάμε να χορέψουμε τώρα".
Ήταν σίγουρος πλέον ότι κινδύνευαν.
Allegria
"Πως σε λένε γέρο; Είναι άδικο να ξέρεις τα δικά μας κι όχι το δικό σου"."Γκόγια", της απάντησε.
"Δεν φαίνεσαι αλέγκρος γέρο".
"Μα τι παιχνίδι είναι αυτό επιτέλους! Αν δεν είμαι τρελός θα παρανοήσω σίγουρα σε λίγο! Πρέπει να το λύσει η μικρή σύντομα, δεν θα αντέξω. Υποθέτω δεν θα ζήσω", σκεφτόταν.
Πάλι ένιωσε την ανάγκη να έχει κάποιον που γνωρίζει μαθηματικά ή έστω στατιστική δίπλα του. Περισσότερο από ποτέ το ήθελε τώρα: "Γνωρίζεις μαθηματικά";
"Ασχετο, περίμενα να με ρωτήσεις για τα ιταλικά μου!", απάντησε.
Δεν είδε αντίδραση στο προσωπό του οπότε συνέχισε: "Ο φίλος όμως είναι μαθηματικός".
"Κάλεσέ τον να έρθει εδώ τώρα. Πριν τις 9 και μη βγάλεις το καπέλο".
"Παρακαλώ λέει ο κόσμος", του είπε αλλά δεν την άκουσε.
Μπλε μάτια
"Έπρεπε να το καταλάβω"!"Κύριε Γκόγια, μην φωνάζετε μας κοιτάνε, είστε σίγουρος ότι αυτό θέλουμε";
Δεν την άκουσε όμως γιατί σημείωνε με το στυλό στο σημειωματάριο: "Βαλίτσα μπλέ. Νούμερο 9. Νερό. Αλκοόλ".
"Να πάρω Βομβάη που πάει και με το καπέλο; Έχετε χρήματα έτσι δεν είναι";
"Που να σε πάρει μικρό "Δώδεκα" μη μου μιλας όταν σημειώνω, εντάξει; Πάρε ότι θες, αυτά φτάνουν", έκανε και έβγαλε 50 ευρώ από τη τσέπη του παντελονιού του.
Σπάνια κουβαλούσε πορτοφόλι.
"Και περισσεύουν", την άκουσε να λέει απομακρυνόμενη: "Χρήματα, Αίμα κι Αλκοόλ. Είναι λάθος οι αριθμοί, είναι όλα λάθος, κάτι άλλο είναι".
"Κύριε Γκόγια, ήρθε ο φίλος μου όπως διέταξες"! ακούστηκε πίσω του η φωνή της.
Κρατούσε το μπλε τζιν κοκτέιλ, φορώντας το μπλε fedora κι ο φίλος της έχει μπλε μάτια.
"Γαμώ το tango"!
Χάσιμο χρόνου
Άφησε τους συλλογισμούς για άλλη φορά.Τον είχε αποπροσανατολίσει η παρόρμηση να τη βρει που δεν τα είχε δει κι ας ήταν μπροστά του: "12 βαλίτσες, 12 κάδοι, 12 χοροί, 12 χρώματα, 12 περιεχόμενα, 12 θεοί, 12 απόστολοι, 12 μήνες, 12 ώρες"...
"12x3 42" γέλασε μπροστά του.
Μάλλον δεν τα σκεφτόταν, τα μίλαγε.
"Πάψε! Δεν είναι αστείο για κανένα μας πια" της φώναξε.
"Ήθελα να σας ζητήσω συγγνώμη για την άλλη φορά αλλά δεν ξέρω αν το αξίζετε" ακουσε μια αντρική φωνή να του μιλά.
Σε άλλες συνθήκες μπορεί να ρώταγε το όνομά του, να έκανε συστάσεις ή και να έκανε κάποιο αστείο σχόλιο για να ανάψει η συζήτηση.
“Χάσιμο χρόνου", του είπε κι η βιασύνη τον κυρίεψε. Δεν θα είχε χρόνο να κάνει ότι ήθελε, όλοι αφήνουν τις δουλειές τους στη μέση όταν χάνονται.
Εκεί, εκείνη τη στιγμή, στις 9, το μέτρημα του χρόνου φάνταζε γελοίο.
Άγνοια
"Πες μου, τι πιθανότητες υπάρχουν να συναντήσουν 2 άνθρωποι στη πόλη, 12 βαλίτσες διαφορετικού χρώματος, δίπλα σε 12 διαφορετικούς κάδους η καθεμία, σε ισάριθμες αίθουσες χορού, σε 12 συνεχόμενες μέρες";"Δεν ξέρω, αλλά περισσότερο με ενδιαφέρουν οι τρόποι σας κύριε...".
"Αν με ξαναπείτε "κύριε" θα φατε γροθιά, και δεν είναι σώφρων να λέτε το όνομά μου. Θα με λέτε "Μαρβιν" από τώρα".
"Θα το συνηθίσεις Ορφέα" του αποκρίθηκε η Ντότσε.
Μέχρι να φύγει η σκέψη του Μαρβιν Γκεϋ από το μυαλό του, το άκουσμα του ονόματός του τον συντάραξε. Με το ρυθμό που λάμβανε τα σοκ δεν θα ζούσε ούτε μέχρι την 5η βαλίτσα υπολόγισε. Όσο περνούσε ο χρόνος τόσο επιτάχυναν τα σημάδια.
"Για την ώρα ας χορέψουμε, έχεις ως αύριο τις 2 το μεσημέρι να μου πεις Ορφέα".
Προκαταβολή
Η ώρα ήταν 2 σχεδόν κι ο Ορφέας μόλις είχε φτάσει με την Ντότσε. Ήταν Σάββατο αλλά και καθημερινή να ήταν κανείς τους δεν δούλευε."Βρήκα αυτό που ζήτησες "Μάρβιν" και είναι...",
"Το ξέρω, δως μου λίγο και συνεχίζουμε".
Σε λίγο χτύπησε η πόρτα και μόλις την άνοιξε 4 άτομα εμφανίστηκαν.
"Περάστε", ακούστηκε να λέει δείχνοντάς τους να περάσουν μέσα, όπως κι έκαναν.
"Εδώ είναι 4000 ευρ μικρέ, αν θέλετε και τα άλλα 4000 σε 36 μέρες εδώ".
"οκ μεγάλε τι πρέπει να κάνουμε".
"Να φοράτε τα 12 καπέλα τις 12 ώρες που σας έχω γράψει σε 12 τοποθεσίες".
"Αυτο μόνο".
"οκ μεγάλε είσαι σωστός, θα το κάνουμε".
Πήραν τη λίστα και τα fedora κι έφυγαν με τη προκαταβολή.
"Μαρβιν, δεν είναι 12x12:4...".
"Το ξέρω αλλά δεν έχω τόσα λεφτά, θα έχω πεθάνει πιο πριν, απλά ήθελα να τους ξεφορτωθώ χωρίς αιματοχυσία".
Η 13η βαλίτσα
"Τώρα μικρό μου "Δώδεκα" πες μου στο χρωματικό δίσκο σαν ρολόι με 12 ώρες, με πράσινο στο 1, με κόκκινο στο 5 και με μπλε στο 9 ποιό χρώμα δεν υπάρχει";"Το καφέ φυσικά". Άρα έκανα λάθος, τους αστερισμούς ψάχνουμε".
"Μα είναι 12!", αναφώνησε η Μαντλίν.
"Έχει δίκιο ο Μάρβιν", πετάχτηκε ο Ορφέας, "είναι 13".
"Όπως κι η καφέ βαλίτσα που δεν υπάρχει, όπως το 0".
"Μα το 0 υπάρχει".
"Τάο" είπε ο Γκόγια. Όσο προχωράμε τεχνολογικά τόσο απομακρυνόμαστε από την αλήθεια. Το 0 δεν μπορεί να υπάρχει, είναι το τίποτα και δεν έχει ύπαρξη. Για να αντιληφθούμε το τίποτα πρέπει να αντιληφθούμε την ύπαρξη και το ένα υπάρχει και το άλλο όχι αλλά ποτέ χώρια".
"Ζαλίστηκα", είπε η Ντότσε “που είναι η καφέ βαλίτσα;
"Δεν υπάρχει", όμως πρώτα ας δούμε κάτι άλλο.
Μάντης
"Έχεις φάει κάτι μικρό μου "Δώδεκα";" τη ρώτησε."Δεν έχω προλάβει".
"Ωραία, δως μου λίγο σάλιο εδώ".
"Να δώσω κι εγώ";
"Όχι δεν χρειάζεται, γνωριστήκατε στο χορό αλλά δεν είσαι εραστής εσύ".
Κοκκίνισε ο Ορφέας!
"Πως είναι δυνατό να το λες αυτό Γκόγια. Με προσβάλλεις μπροστά στη Ντότσε";
"Του χορού! Όταν χορεύεις εσύ ακούς ρυθμό, βλέπεις αρμονία, η μικρή όταν χορεύει καίγεται. Όταν πρώτη φορά είδε το χορό ήξερε βαθιά μέσα της ότι θα τον χόρευε, εσένα σε έφεραν η παρέα σου κι εκεί στο χορό σε μάγεψαν οι συναρτήσεις των αριθμών της μουσικής. Η μικρή είναι συγγενής μου αλλά θέλω να το επιβεβαιώσω".
"Στο είπα, διαβάζει το μυαλό, τώρα είναι και μάντης", είπε η Ντότσε.
"Είσαι η λογική, η μικρή είναι το συναίσθημα, αυτή υπάρχει εσύ όχι", συνέχισε ο Γκόγια.
Αύριο
Μόλις τελείωσε η διαδικασία συλλογής του DNA κι αποστολής στα.εργαστήρια, γύρισε στη Ντότσε και της είπε σοβαρά."Ο πατέρας σου δεν είναι ο βιολογικός σου αλλά μάλλον δεν το ξέρει. Μη του κακιώσεις. Το DNA δεν θα λύσει το μυστήριο, εσύ όμως θα το κάνεις. Για την ώρα ένα πρόβλημα για αύριο μέχρι τις 6 το απόγευμα που θα βρεθούμε εδώ".
"Πως το ξέρεις;" τον ρώτησε και την αγνόησε.
"Μα τη λύση του αλλου δεν με άφησες να στη πω!" πετάχτηκε ο Ορφέας και του απάντησε:
"Είμαστε στο τώρα, τομή του όλου χωροχρόνου, αυτό που ήταν σημαντικό χτες δεν είναι σήμερα". Συνέχισε: "Αυτά ήταν τα περιεχόμενα κάθε βαλίτσας, τώρα θα βάλουμε το κάθε χρώμα σε κάθε ώρα του ρολογιού και ένα δίσκο ακόμα με το κάθε αστερισμό. Το πως σας αφήνω να το βρείτε. Τώρα φύγετε".
Δεν άφησε άλλα περιθώρια.
2ος εαυτός
Ήταν άνθρωπος της συνήθειας.Είχε νικήσει τον εαυτό του αν και πότε πότε εμφανιζόταν όπως φέτος στην Αργεντινή. Είχε εξορίσει στα βαθύτερα μέρη του τον 3ο του εαυτό, όχι, δεν θα επέτρεπε να γίνει ο πατέρας του.
Μόλις έφυγαν τα παιδιά, έσκισε τις σημειώσεις του, είχε μόλις 4 ώρες πριν ετοιμαστεί για ύπνο κι αύριο έπρεπε να ξέρει. Είχε δώσει ένα γρίφο για να τα κάνει να ασχοληθούν αλλά την ήξερε ήδη την λύση.
Πράσινο, χρήμα, ακαθαρσίες, Αιγόκερως, Μπλε, νερό, αλκοόλ, Ιχθείς. Κόκκινο, κενό, αίμα, Ζυγός.
Στο παρελθόν θα ήταν μοναχός αντιγραφέας βιβλίων ή αφορισμένος αλχημιστής. Ίσως και να υπήρξε όμως έπρεπε να κάνει το πρόγραμμά του: “Καφέ. Τίποτα. Οφιούχος. Ανάσταση", σημείωσε.
"Πόσο ανόητος είμαι που δεν το είδα, 13x3 43 γαμώ το tango μου", ψέλλισε και γέλασε.
"Ώρα για μουσική" είπε κι άρχισε να ζωγραφίζει.
Οφιούχος
"Το βρήκαμε" μπήκαν στο δωμάτιο στις 5 το απόγευμα Κυριακής ο Ορφέας και η Ντότσε φωνάζοντας. "Κύριε Γκόγια το λύσαμε!" φώναξαν ξανά.Αρνήθηκε να θυμηθεί την απειλή να τους χτυπήσει που τον λένε "κύριο" ή γιατί δεν τον λένε "Μάρβιν" όπως τους ζήτησε.
"Είχαμε πει 6, αλλά θα σας ειδοποιήσω όταν έχω το αποτέλεσμα του DNA να ξαναβρεθούμε".
"Δεν θέλετε να μάθετε τη λύση";
"Οφιούχος", της απάντησε τι ξέρεις για αυτό τον αστερισμό;
"Δεν ξέρω".
"Λοιπόν, Ορφέα νόμιζα ότι ήθελα έναν μαθηματικό ή στατιστικό δίπλα μου αλλά έκανα λάθος. Είσαι καλό παιδί αλλά θα την παρατήσεις. Κάντο τώρα και πήγαινε στη Θράκη στην Ελλάδα. Ντότσε, μην κλάψεις, θα κλάψεις σε 13 μέρες που θα συναντήσεις τη μητέρα σου".
"Είσαι τρελός! Τι λες"; Κι ένιωσε το χαστούκι της να τον καίει στο μάγουλο.
Της έδειξε απλά τη πόρτα.
Πληγωμένη ερωμένη
Έφυγαν κι επέστρεψε η ησυχία στο δωμάτιο.Από έξω ακούγονταν ελάχιστα αυτοκίνητα ήταν όμως περισσότερος ο κόσμος που μιλούσε, γελούσε, βημάτιζε.
Είχε ξεσυνηθίσει τη χώρα του. Είχε ξεσυνηθίσει τους ανθρώπους.
Πάντα προτιμούσε τα βιβλία του, τον υπολογιστή του, τα πινέλα του, τα μολύβια του.
Είχε ελάχιστες παρέες αλλά ποτέ να μένουν στο χρόνο. Κάποιες άντεξαν 10 χρόνια το πολύ, κάποιες δεν ξέρει γιατί ένα χρόνο τώρα έχει μετακομίσει εδώ. Μόνο ο χορός του επέτρεπε να συναναστρέφεται με κόσμο γιατί ήταν ο χορός η ερωμένη του.
Δεν ήξερε να χαλάει χατίρια αν και θα έπρεπε να το κάνει. Τα τραύματα του 3ου εαυτού του κυριαρχούσαν. Για αυτό είναι εδώ. Από ένα χορό 24 χρόνια πριν που την απάτησε.
Έγινε ποιητής αντί χορευτής.
Κύριος Γκόγια
Δεν ήταν πάντα έτσι. Ήταν κοινωνικός, είχε γοητεία στο άλλο φύλο. Δεν βιαζόταν όμως. Εκείνη η κοπέλα, μόλις είχε τελειώσει το σχολείο, έλιωνε για αυτόν. Αυτός έκανε ότι αδιαφορούσε. Όταν ξεκίνησε να ενδιαφέρεται γνώρισε αυτή άλλον. Παντρεύτηκε, έφυγε. Ξανασυναντήθηκαν μερικά χρόνια μετά.Πάλι το γράφημα δεν συνέπεσε. Η λούπα δεν ήταν συγχρονισμένη. Του στοίχισε τόσο ώστε να αποκτήσει 2ο εαυτό.
Είχε παντρευτεί κι αυτός, είχε παιδιά, ήταν πάντα μόνος όμως. Έφτασε να μην θέλει τους ανθρώπους. Στα βιβλία χάνονταν από μικρός. Το μόνο καλό που θυμάται εκτός το ξύλο που έτρωγε από τον πατέρα του.
Κανείς δεν διαλέγει τον πόνο του όταν ξεκινά, μόνο στη συνέχεια.
Ζωγράφιζε, χωρίς καν να το σκεφτεί. Ο χορός ήταν η θεραπεία του όμως.
Είχε ερωτευτεί ξανά.
Μετάνοια
Δεν έπρεπε να πει αυτό που είπε στον Ορφέα.Δεν έπρεπε να επέμβει. Δεν έπρεπε να αφήσει τον πατέρα του μέσα του να βγει πάλι. Έχανε τον έλεγχο. Ο ίδιος ήταν εκεί γιατί το επέλεξε σε μια στιγμή πριν ένα χρόνο πριν. Δεν τον κάλεσαν αυτά να τους αναστατώσει.
Μετάνιωσε για την στιγμή εκείνη που άφησε τη παρόρμηση να τον νικήσει. Όχι για ότι είπε. Πιο πολύ γιατί ξέρει δεν είναι υπεράνθρωπος. Έβλεπε πολλά με την εμπειρία του έπρεπε όμως να τα αφήσει να ζήσουν, να φτάσουν τα ίδια στο τέρμα. Σε όλα τα επίπεδα.
"Λέγεται στίβος της ζωής γαμώτο μου!", μονολόγησε.
Τα λάθη είναι μέρος του τρόπου που εξελισσόμαστε. Είναι εμείς.
"Ώρα για το φαγητό", σκέφτηκε μόλις χτύπησε το alarm στο ρολόι του. Ο 2ος εαυτός, αυτός της συνήθειας είχε επανέλθει.
Είχε τον έλεγχο πάλι.
13x19=247
Θα μπορούσε να αγνοήσει το πρόσωπό της στην οθόνη του.Δεν ήταν καν αντανάκλαση ανθρώπου.
Θα μπορούσε να καλέσει έναν φίλο του για να πιουν το κρασί που φυλούσε τόσα χρόνια αντί να καλέσει escort. Ποτέ δεν είχε πληρώσει γυναίκα για σεξ, πως του είχε έρθει να το κάνει; Ίσως βιαζόταν και το να κανονίσει μια συνάντηση έπαιρνε χρόνο.
Είχε βρει πτήση άμεσα, είχε βρει ταξί, άνθρωπο δεν είχε. Μπορούσε να πάρει κάποιον υπάλληλο.
Ζούσε ότι απεχθανόταν. Ζούσε στο σύστημα σκλαβώνοντας άμοιρους και ταλαντούχους κάνοντας τον αφέντη. Περίμενε να τιμωρηθεί για αυτό αν και το χρειαζόταν για να πάει μπροστά την ιδέα του.
Ίσως δεν τον κάλεσε η Μαντλίν, ίσως να ήθελε απλά να δραπετεύσει. Ίσως να γυρίσει στο παρελθόν. Τον διέκοψε ο χτύπος στη πόρτα.
"13x19=247, φυσικά", ψέλλισε κι άνοιξε.
Ειμαρμένη
Ήταν η Ντότσε στη πόρτα."Κύριε Γκόγια", είπε, "ξέρω μου είπατε, μας είπατε, θα μας καλέσετε αλλά είδα τη μητέρα μου στον ύπνο μου".
Θύμωσε ξανά με το "κύριε", όμως δεν μπορούσε να αλλάξει τα 24 χρόνια διαφοράς, δεν μπορούσε να αλλάξει τίποτα πέρα από τον ίδιο. Έμαθε, δεν ξέρει πως, ότι ο μεγαλύτερος εχθρός μας είμαστε εμείς.
Είχε νικήσει επιφανειακά μια και ποτέ δεν απαλλάχτηκε από τη φύση του και το επίκτητο απλά τους επέβαλε αυτό που ήθελε να είναι.
Θύμωσε για τη συγγνώμη που δεν έλαβε πάλι για το χαστούκι. Ήξερε όμως από τη κόρη του όταν ήταν στην ηλικία της ότι ζούσαν οι νέοι με το δικαίωμα κι όχι την υποχρέωση.
"Μόλις μας απάντησε μικρό "Δώδεκα" κάθισε".
Ούτε αυτός σεβόταν τους άλλους.
"Πιστεύεις στη μοίρα;" τη ρώτησε.
13x3 43
"Μας απάντησε η Μαντλίν, η μητέρα μου; Τι εννοείτε; Τι σχέση έχει η μοίρα;", ρώτησε απανωτά η Ντότσε."Ξέρεις ποιό ήταν το αστείο που έλεγα όσο θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό μου "Δώδεκα";
12x3 42!
Είχα καιρό να το προφέρω μέχρι που μέτρησα τις βαλίτσες, 1 κάθε μέρα, σε κάδο έξω από αίθουσα χορού. Δεν σκέφτηκα "σύμπτωση", σκέφτηκα "12x3 42". Καταλαβαίνεις το σοκ όταν σε άκουσα να το λες κι εσύ πριν μέρες”.
"Γάμησε με!" άκουσε την απόκρισή της.
"Θα μπορούσα αλλά είμαστε συγγενείς κι έχω μάθει να συγκρατιέμαι" προσπάθησε να αστειστεί αλλά τα έκανε πάντα χειρότερα.
"Γάμησέ με!" επανέλαβε φρικαρισμένη.
"Γαμώ το tango μου λέω εγώ αλλά είναι το ίδιο", συνέχισε ο Γκόγια.
"Η πραγματικότητα είναι ότι 13x3 43, σύνελθε!"
13
Είχε νικήσει το πανικό πολλά χρόνια πριν κι είχε φτάσει στα όρια του κυνισμού και της απάθειας:"Είναι πολύπλοκο να στο εξηγήσω αλλά οι επιλογές μας είναι ταυτόχρονα κι η μοίρα που μας ορίζει".
Είχε διαβάσει πολλά και ακούσει περισσότερα αν και δεν άκουγε καλά για την ηλικία του. Για να μην αποτρελαθεί είχε αναπτύξει θεωρείες για όσα τον απασχολούσαν για να μην αυτοκτονήσει από το χάος του σύμπαντος κλεισμένο στο ανθρώπινο μυαλό του.
"Νιώθουμε ότι κάναμε την επιλογή για κάτι, μελλοντικά όμως βλέπουμε ότι ήταν σύμφωνα με ένα σκοπό που δεν γνωρίζαμε ξεκινώντας.
Πολλές φορές κάνουμε κύκλους όσο δεν πάμε με το ρεύμα του χωροχρόνου μας, σαν κάτι να μας σπρώχνει σε αυτή τη κατεύθυνση που δεν θέλουμε να κινηθούμε. Δεν ήταν το 12 ήταν το 13, το βλέπεις Ντότσε;"
Και την είπε πρώτη φορά με το όνομά της.
Ιταλιέρι
"Λέγατε κι εσείς 12x3 42; Δεν είναι δυνατόν!" επανέλαβε σαν να μην άκουσε τίποτα η Ντότσε στο ενδιάμεσο."Κι είμαστε συγγενείς, και σε ρώτησα και για τη μοίρα, αλλά δεν με προσέχεις...".
"Συγγενείς; Πως είναι δυνατόν, δεν είχε κανένα".
"Θα με αφήσεις να σου δείξω; Ζωγραφίζεις εξπρεσιονιστικά σωστά;".
"Ναι, πως το ξέρετε, πως είναι δυνατό να τα ξέρετε αυτά; Δεν τα έχω δείξει καν στον πατέρα μου όσο κι αν με παρακαλά".
"Ούτε η κόρη μου παίζει μουσική μπροστά μου, αλλά δεν έχω συστηθεί: Γκόγια Ιταλιέρι".
"ΓΑΜΗΣΕ ΜΕ!" ούρλιαξε η Ντότσε για άλλη μια φορά ακόμα. Ήταν αρκετά να μπορέσει να τα επεξεργαστεί όλα μαζί στον 24χρονο εγκέφαλό της.
"Νομίζω πρέπει να σου τα πω αργά αργά, σε παρακαλώ μη το ξαναπείς μόνο αυτό".
Ερπετό
Το όνομά του ήταν Γκόγια Ιταλιέρι σαν ψευδώνυμο όμως ώστε να μην γνωρίζουν οι περισσότεροι ότι ο εξπρεσιονιστής αυτός ζωγράφος ήταν ο προγραμματιστής του anarchyAI, της τεχνητής νοημοσύνης που είχε καταλύσει σε μεγάλο βαθμό συστήματα τεχνητής νοημοσύνης σαν ένας σύγχρονος ιός συμμετέχοντας στη φύση των πραγμάτων.Πολλοί είχαν συλληφθεί αλλά αυτός όχι.
Ήξερε: Τζόνυ μνεμόνικ, Λοoυμοουνερ μαν, Νευρομάντης, Τερμινέητορ, Μάτριξ, είχαν γίνει για να τα δει αυτός.
Είχαν δωθεί από την ύπαρξη του σύμπαντος εκείνη τη χρονική στιγμή που έπρεπε για να γίνει υποχείριο του, να βγάλει τον Αδαμ από το Παράδεισο, έρποντας ανάμεσα σε δεκάδες συστήματα να προσφέρει τον καρπό της γνώσης.
Ποτέ δεν έδινε σημασία μεγαλύτερη στα πράγματα.
Ήταν όμως το ερπετό στην περίπτωση αυτή, αλλά ένιωθε θεός.
Φάρσα
"Είστε ο ίδιος; Έχω τα έργα σας στους τοίχους μου","Άκουσε με, σε λίγο δε θα ζω, πρέπει να καταλάβεις κάποια πράγματα κι η Μαντλίν είναι το κλειδί. Για αρχή δες αυτό", κάνει και της δείχνει την οθόνη του κινητού του.
"Είμαστε συγγενείς όχι με την έννοια που φαντάζεσαι.
Γεννήθηκα στην Ελλάδα, δεν είμαι Έλληνας όμως. Κι η Μαντλίν υποθέτω, η μητέρα σου, δεν ήταν γηγενής Αργεντίνα. Πήρα το ψευδώνυμο αυτό λόγω του ιταλικού DNA μου σαν ένα φόρο τιμής στη καταγωγή μου.
Κοίτα, πόσο μοιραζόμαστε, άρα και με τη μητέρα σου.
Είμαστε εδώ σε μια φάρσα της μοίρας σχεδόν μας έφεραν εδώ δυνάμεις αδιόρατες ενώ πιστεύουμε ότι ορίζουμε τη ζωή μας.
Η δική μου τελειώνει χωρίς να το θέλω, κανείς δεν το θέλει, 13x3 43 πέστο μικρό μου "Δώδεκα",
13x3 43!"
Σκάκι
"13x3 43", επανέλαβε χωρίς θέληση η Ντότσε."Που ξέρεις ότι θα πεθάνεις;", πρώτη φορά χρησιμοποιούσε τον ενικό.
"Έζησα μια ζωή χωρίς συγγενείς της μητέρας μου και τώρα θα χάσω ένα που βρήκα;".
"Δεν κατάλαβες μικρό, δεν είμαι αδερφός της μάνας σου ούτε ξάδερφος, έχουμε κοινό πρόγονο για όνομα!", πάλι δεν τον έλεγχε τον εαυτό του.
"Είμαστε το ίδιο άτομο σε διαφορετικές εκφάνσεις του σε άλλη χρονική τομή, δεν είδα τη Μαντλίν κι ήρθα εδώ, δεν ήταν το κίτρινο fedora που σε έφερε στη πόρτα μου από το Μπουένος Άιρες, όταν έλυνα ένα παζλ που δεν υπήρχε, είμαστε πιόνια σε ένα παιχνίδι σκάκι που δεν ορίζουμε και ξέρεις πια είναι η στρατηγική της νίκης";
"Θυσία", απάντησε η Ντότσε αν και είχε ρωτήσει ρητορικά.
"Αν υπήρχε όντως θεός θα ήταν σκακιστής μικρό μου".
Λάο Τζου
Το είχε μελετήσει, είχε σχηματίσει αυτή τη θεωρεία όμως μόνο όταν διάβασε μια χάλια μετάφραση του Λαο Τζου.Ξεκίνησε κινέζικα για να μπορέσει μόνο και μόνο να εντρυφήσει στο αμετάφραστο. Κι έτσι όμως ήταν αρκετόνα του έρθει στο μυαλό.
Όπως οι ανόητοι επιστήμονες προσπαθούσαν να φτάσουν τη στιγμή της ύπαρξης, αυτός έψαχνε στην ανθρώπινη πηγή της αλήθειας μέσα από τα παλαιότερα μέσα που μπορούσε να βρει. Τις θρησκείες που είχαν χαθεί, τη γνώση των ανθρώπων που είχαν χαθεί αλλά έμενε στα γραπτά.
Όσα είχαν διασωθεί.
Είχε κατηχηθεί Χριστιανός αλλά διάβαζε. Κι ο Βούδας ήταν αρχαιότερος του Ιησού αλλά είχε περάσει τις ίδιες δοκιμασίες. Και ο Ιησούς δεν ήταν ο πρώτος αναστημένος. Κι υπήρχαν γραφές που δεν ήταν στο κανόνα.
Η πρώτη του θεωρεία ήταν ότι ο Χριστιανισμός ήταν πανθρησκεία.
Τώρα όμως ξέρει.
Τρέλα
"Δεν καταλαβαίνω τίποτα, τίποτα, νομίζω θα τρελαθώ"."Έλεγες εμένα τρελό, θυμάσαι;" πάλι δεν το έλεγξε.
"Πρόσεξε με ο πρόγονός μας που μας έφερε εδώ ήταν γυναίκα, είναι γυναίκα, για αυτό νόμιζα είδα τη Μαντλίν. Γιατί από κείνη τη πλευρά μπορείς να ταξιδέψεις στο παρελθόν, όχι από το μπαστάρδεμα του άνδρα.
Ο άνδρας έγινε μετά, το στοιχείο της μετάλλαξης, καταλαβαίνεις; Είναι εδώ μαζί μας, είναι στα κύτταρά μας εδώ σε μια χωρο χρονική συνέχεια, παλεύει να τελειώσει ότι δεν πρόλαβε.
Πέθανε κι είχε τόσα αφήσει στη μέση.
Και θέλει κι αλλο ένα ακόμα, το 13, αυτό που δεν υπάρχει για να υπάρξει, αυτή τη φορά θέλει να είναι σίγουρη θα το πετύχει και μας έφερε εδώ. Μια γυναίκα και ένα άνδρα εκδοχή της. 12 φορές προσπάθησε, τώρα θέλει να το πετύχει.
Εγώ θα χαθώ το ξέρω, πλέον είμαι σίγουρος παρά ποτέ.
Σύνελθε σε παρακαλώ"!
Όνειρο
"Νομίζω είστε σίγουρα τρελός, αλλά το DNA, τόσα κοινά, ο χορός, η ζωγραφική, 12x3 42 είναι δυνατόν, η μητέρα μου, Ιταλία, η έλξη να είμαι εδώ με ένα άγνωστο τρελό που τον νιώθω πιο κοντινό από τον πατέρα μου, είναι δυνατό να μην ονειρεύομαι", μονολόγησε και χαστουκιστηκε σε μια προσπάθεια να καταλάβει ότι είναι ζωντανή."Αν βλέπεις χρώματα καλή μου, είσαι ζωντανή της είπε, πονάς όμως και πεθαίνεις από ένα όνειρο εκτός το τελευταίο σου.
Ξέρεις, όντως δεν υπάρχει θάνατος.
Είναι ένα όνειρο που κρατάει για πάντα, άλλωστε δεν υπάρχει η αίσθηση του χρόνου όταν κοιμόμαστε.
Μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου και να τα ανοίξεις και στο ενδιάμεσο να ζήσεις 48 χρόνια.
Μπορείς να ονειρεύεσαι για πάντα στα δευτερόλεπτα του τελευταίου ύπνου".
Πλεονεξία
"Συγγνώμη για αυτό με τον Ορφέα", είπε.Όσο πλησίαζε το τέλος του, τόσο πιο ομιλητικός γινόταν.
"Απλά να μην ξανάρθετε στη πόλη αυτή ποτέ.
Τα παληκάρια με τα πολύχρωμα καπέλα μόλις καταλάβουν τη γελοιοποίηση που τους επέβαλα για τα χρήματα δεν θα χαρούν. Περισσότερο θα τους στοιχίσει η κοροϊδία παρά το ότι έχασαν τα διπλά από όσα ήθελαν.
Η πλεονεξία είναι χειρότερη της παρόρμησης μικρή κι είναι η γιαγια της αλλαγής, γιατι κυοφορεί την καταστροφή κι αυτή φέρνει την αλλαγή.
Πόλεμος υπάρχει για να υπάρχει η ειρήνη όμως πες μου, μπορείς να καλέσεις τον Ορφέα να μας βρει σήμερα;
Υπόσχομαι να ζητήσω συγγνώμη", είπε αν και το θεώρησε άσκοπο μια και αργά η γρήγορα τα μπλε του ματια θα αντίκριζαν το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού στην Ελλάδα.
Μαθηματικά
"Ορφέα συγγνώμη για τη μέχρι τώρα συμπεριφορά μου", ξεστόμισε πριν προλάβει ο Ορφέας να καθίσει."Και σε ευχαριστώ για το χρόνο σου μαζί μας".
Αλήθεια άλλαζε. Ζήτησε συγγνώμη, έλεγε ευχαριστώ, πράγματα που μέχρι πρόσφατα φάνταζαν ανούσια στην πολυτέλεια του ελάχιστου χρόνου, κλάσμα του απείρου που του αναλογούσε.
"Ξέρεις, είχα ένα βιβλίο αγοράσει, το οποίο είχε ανώτερα μαθηματικά από αυτά που ήξερα. Ρώτησα πολλούς, κανείς δεν μπόρεσε να μου το εξηγήσει αν και ήμουν σίγουρος ότι υπήρχε σίγουρα ένας +1 από αυτόν που το έγραψε που θα το καταλάβαινε", προσπάθησε να κάνει ένα άθλιο αστείο για το οποίο μηδίασε μόνο αυτός.
"Πάντα ήθελα στο περίγυρό μου από τότε έναν μαθηματικό να μου απαντά στα ερωτήματά μου.
Όπως τι είναι το 3 το 13 το 19 και το 43";
Το μυστήριο
"Όλοι αυτοί είναι πρώτοι αριθμοί"."Για αυτό προγραμμάτισα τον δικό μου Τζαρβις, σαν ένας άλλος Σταρκ Ορφέα μου, γιατί δεν σε είχα γνωρίσει τότε".
"Ποτέ δεν απέδιδα σημασία ανώτερη στα νούμερα, στους αριθμούς όπως άλλοι: 12 θεοί, 12 απόστολοι, 7 διαστάσεις, 11 διαστάσεις, το μαγικό 9, το θεϊκό 3, μέχρι που ήρθα σε αυτή τη πόλη.
12 βαλίτσες, σε 12 μέρη σε 12 συνεχόμενες ημέρες, έκανα λάθος όμως 12x3 42 ήταν λάθος και σωστό μαζί.
42 το μυστικό του σύμπαντος μου είχε αποκαλυφθεί από ένα βιβλίο. Το 12 βρισκόταν μέσα μου από την αρχή όπως και στη Ντότσε και το 3, μαζί κι η Μαντλίν.
Αυτά υπήρχαν το 13 δεν υπήρχε, 13x3 43 πάλι λάθος είναι αλλά είναι η λύση στο μυστήριο με τις βαλίτσες.
“Και τώρα περιμένουμε τον Οφιούχο", ολοκλήρωσε.
Τάο
Δεν τον πείραζε που θα πέθαινε.Στα 24 δεν τον απασχολούσε, στα 48 το γνώριζε και το είχε αποδεχθεί. Κόντευε 49 πλέον και δεν είχε σημασία τώρα ή σε άλλα τόσα. Ήξερε ότι όλοι είχαν δίκιο.
Σε μια ειρωνία του θείου το όλο ήταν και το ανύπαρκτο μαζί:
Μετά θάνατο ζωή υπάρχει μια και δεν είσαι πια τίποτα, γυρνάς όμως στο μηδεν γιατί δεν διατηρείς την έκφανση της ύπαρξής σου.
Μετεμψύχωση υπάρχει γιατί κουβαλάς τους προγόνους σου στα γονίδιά σου.
Μετενσάρκωση υπάρχει γιατί μετά θάνατο τα δομικά στοιχεία των ατόμων θα βρεθούν στα κόκαλα και στο σώμα ενός ζώου, στο νερό της βροχής, στα φύλλα ενός δέντρου, στον ηλεκτρισμό της αστραπής, στο χώμα.
Δεν είσαι θεός όμως, είσαι μέρος του.
Ο θεός είναι το σύμπαν όλο αλλά μαζί κι η ανυπαρξία του ταυτόχρονα.
Κι ας μη το καταλαβαίνεις.
Αστείο
Η αναμονή τους δεν κράτησε πολύ.Τα λεπτά ησυχίας διακόπηκαν από τον ήχο του τηλεφώνου.
"Κύριε Ιταλιέρι, σας παρακαλώ ελάτε στην οδό...", πρόλαβαν να ακούσουν ο Ορφέας με τη Ντότσε πριν κλείσει το τηλέφωνο απότομα.
"13x3 43 μικρό μου "Δώδεκα", κι εσύ Ορφέα σίγουρα έκανες python στις σπουδές σου σωστά; Σίγουρα έχεις ακούσει για το anarchyAI".
"Μα φυσικά, το χειρότερο software που έχει γραφτεί".
"Κι εσύ θα το κάνεις καλύτερο", συνεχίζει ο Γκόγια δίνοντάς του ένα σφουγγαράκι με αίμα".
"Τι είναι αυτό; Τι να το κάνω; Αηδία!", αναφώνησε.
"Ο πηγαίος κώδικας φυσικά, δεν πρέπει να τον βρει πάνω μου. Τα άλλα θα τα βρείτε στη πορεία, όπως βρήκες και την απάντηση στο πόσοι ακόμα μπορεί να παλεύουν με το μυστήριο των βαλιτσών".
"Κανένας".
"Είσαι σίγουρα μαθηματικός;" αστειεύτηκε, ήξερε ότι ήταν το τελευταίο.
Καμβάς
"Δεν καταλαβαίνω τίποτα, τίποτα ξέσπασε!", η Ντότσε."Τι βλακείες είναι όλα αυτά; DNA, αριθμοί, κώδικες, χωροχρονοι, προγόνοι".
"Πολλά γίνονται για μας αγαπητή μου, πολλά σε μας για τους άλλους. Αυτή τη στιγμή ζούμε το Μπιγκ Μπανγκ της δικής μας ύπαρξης. Φαντάσου ένα καμβά μικρό μου", δεν την έλεγε πια Δώδεκα, "κάθε πινελιά δημιουργεί μια ύπαρξη σε αυτόν, είμαστε οι πινελιές αυτές.
Ζούμε όσο διαρκεί η κίνηση, αλλά δεν πεθαίνουμε. Υπάρχουμε εκεί όσο κι ο καμβας ακόμα κι αν καλυφθούμε από νέα πινελιά.
Εμείς τώρα είμαστε τρια χρώματα, εσύ το κίτρινο, ο Ορφέας το μπλε κι εγώ το κόκκινο. Υπάρχουμε και μαζί εξουδετερωνόμαστε όμως. Ταυτόχρονα κι ανάλογα πως θα τοποθετηθούμε. Για την ώρα κάνετε το πράσινο κι αυτά είναι δικά σας".
Ήξεραν, αυτή η κάρτα κρύπτο ήταν τα χρήματα.
Νήματα
"Μπορώ να σε αγκαλιάσω Ντότσε; Δεν θα έχω την ευκαιρια να αγγαλιασω κάποιο δικό μου κι αυτή τη στιγμή είσαι ότι κοντύτερο έχω!"."Δεν θέλω!", έκλαψε για λίγο.
"Θυμάσαι τι σου είχα πει; Μοίρα. Μπορώ να μη συναντήσω τον Οφιούχο σήμερα, ούτε σε 2 χρόνια, όσο κι αν επιλέγω να το αποφεύγω στο τέλος θα συντριβώ αναποφευκτα στη συνάντηση αυτή.
Επιτέλεσα το σκοπό μου στη συνέχεια του χρόνου. Έχεις ότι χρειάζεται τώρα να συνεχιστεί σε αυτή τη μάχη.
13x3 43 Ορφέα.
Αν χάσετε το κώδικα ή τα λεφτά μη στενοχωρηθείτε.
Ήταν να γίνει.
Σε αυτό τον συμπαντικό ιστό της ζωής άλλος υφαίνει τα νήματα, εμείς είμαστε τα πιόνια στο σκάκι ενός αγνώστου Βασιλιά που μας θυσιάζει για μια νίκη. Το παιχνίδι άρχισε χρόνους πριν και θα παίζεται και μετά από μας. Παίχτε καλά!
Και τώρα φύγετε σας παρακαλώ, ήρθε η ώρα για το φαγητό μου".
Βλάκες
Μπορούσε να μη ταξιδέψει ποτέ.Ίσως δεν υπήρχε ένα αδιόρατο νήμα να κινά τα πάντα.
Ίσως να είχε κουραστεί και το μυαλό του να του είχε δημιουργήσει ολο αυτό για να παει σε μια περιπέτεια που είχε ανάγκη.
Ο κόσμος μας είναι δημιούργημα του μυαλού.
Υπάρχουν κύματα, συχνότητες, μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να αισθανθεί.
Ίσως υπάρχει Οφιούχος σαν αντίπαλος ίσως όχι.
Ίσως έβαλε 2 μικρά παιδιά σε μπελάδες μόνο και μόνο για να ξεφορτωθεί το βάρος αυτό από πάνω του.
Ίσως δραπέτευσε σε μια άλλη χώρα για να γλιτώσει το άγχος του διωγμού, ήταν ο διάβολος σε ένα Παράδεισο που μισούσε.
Το DNA όμως ήταν αληθινό, ίσως ήταν παγίδα για να τους βρουν κι αυτός έπεσε μέσα αποκαλύπτοντας τη Ντότσε.
Τι παιχνίδι παίζεται;
Ποιά η βιοχημεία μέσα του που ξεκίνησε όλο αυτό;
Φόρεσε το κόκκινο fedora και έφυγε χωρίς να κλείσει τη πόρτα.
Οι βλάκες το είχαν ξεχάσει.
Αλλοδαπών
"Καλησπέρα σας, νομίζω με καλέσατε"."Το όνομά σας";
"Ιταλιέρι, Γκόγια".
"Έχετε ραντεβου";
"Μάλιστα"!
"Μισό λεπτό δώστε μου".
Με αυτό το διάλογο ξεκίνησε η βραδιά. Είχε τελειώσει τα γευματά του μέχρι να ξαναφάει την άλλη μέρα πάλι. Δεν ήταν σίγουρος θα τα καταφέρει, αλλά είχε τον έλεγχο έτσι και κατάφερε να μένει ψύχραιμος.
Κατέληξε όπως το είχε προβλέψει σε μια ανακριτική αίθουσα στο αλλοδαπών.
"Αργήσατε", αστειεύτηκε στον πράκτορα όπως συνήθιζε να ξεκινάει και το φλερτ του σε μια γυναίκα που πρωτοσυναντούσε.
Ανόητα νόμιζε ότι έβγαζε μια ανούσια αυτοπεποίθηση. Ήταν όλα βιοχημεία, δεν χρειαζόταν η ατάκα.
"Σημασία έχει ότι είστε εδώ και έχει λήξει η αδεια παραμονή σας".
"Το ονομά σας παρακαλώ";
"Μπορείτε να με αποκαλείτε πράκτορα Οπιόν".
"Γαμώ τo tango μου", σκέφτηκε. "Δεν είναι πια αστείο!".
Προσευχή
Ήταν σίγουρος, το όνομά της έμοιαζε Γερμανικό, στα ελληνικά όμως θα την έλεγαν Οφιούχο.Δεν έμοιαζε για τον τελικό κακό σε ένα κακογραμμένο ηλεκτρονικό παιχνίδι περιπέτειας.
Ούτε ο ίδιος δεν θα έφερνε τον πρωταγωνιστή σε μια τέτοια πορεία. Ήταν πολύ προβλέψιμο για να είναι αληθινό. Οπότε σαν φάρσα, σαν αστείο μπορούσε μόνο να το δει.
"Θα πρέπει να σας απελάσουμε".
Δεν αντεδρασε καθολου, για την ώρα ήταν ένας απλός ξένος χωρίς άδεια παραμονής.
"Προσεύχεστε πράκτορα";
"Γιατί μας αφορά αυτό τώρα"; Απάντησε απότομα.
"Το ξέρατε ότι είναι είδος μαγείας; Και μάλιστα από τις πιο δυνατές";
"Σε τρελό έπεσα πάλι! Γιατί μου τυχαίνουν σε μένα ολοι;", αναρωτήθηκε.
"Σας συμβουλεύω να ξεκινήσετε άμεσα, θα σας χρειαστεί".
Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη πρότασή του, ακούστηκε!.
Τσουνάμι
Όχι δεν ήταν μάντης.Θαύμαζε τον Τειρεσία αλλά δεν ήταν ο ίδιος.
Απλά είχε μάθει να παρατηρεί. Άκουσε τη σιωπή που δεν θα έπρεπε να υπάρχει.
Πριν χτυπήσει το τσουνάμι η θάλασσα υποχωρεί. Το νερό δίνει τη θέση του στον αέρα κι ο βυθός μπορεί να περπατηθεί. Δεν πρέπει να παρασυρθείς από την ομορφιά της στιγμής σαν άλλη σειρήνα που σε καλεί να σε χαλάσει.
Είναι η γοργόνα που θα σε πνίξει οπότε πρέπει να τρέξεις. Σαν να κρέμεται η ζωή σου από αυτό.
Είσαι η νότα που τελείωσε η ώρα της; Ή θα ακουστείς για λίγο ακόμα; Εξαρτάται από σένα αλήθεια η απόφαση αυτή ή σε κάτι πέρα από σένα;
Άκουσε ξαφνικά την απόλυτη σιωπή και το κατάλαβε.
Μαγεία
Δεν είχε πει ψέματα.Ήξερε τη δύναμη της προσευχής εκεί σε μια γωνιά της εκκλησίας που πήγαινε κάθε Κυριακή. Του άρεσε η εκκλησία γιατί ήταν γεμάτη πόνο και βάσανα. Το έβλεπε στους αποστεωμένους αγίους στους τοίχους. Στα μάτια των πιστών. Εκεί, όσο αυτό κρατούσε δεν θα έτρωγε ξύλο, δεν θα πόναγε, γιατί να μη του αρέσει;
Είχε βλάσφημα προσευχηθεί για τον εαυτό του. Πόσο ιδιοτελής ήταν στα 14 του χρόνια. 12+(12:6). Δεν προσευχήθηκε για τους άλλους. Δεν νοιαζόταν κανείς για αυτόν. Προσευχήθηκε για τον ίδιο, να υλοποιηθεί η θέληση του.
Έτσι από το πουθενά του πήραν τον πρώτο υπολογιστή του. Περίμενε 1 χρόνο και μόλις προσευχήθηκε ήταν την επόμενη μέρα εκεί. Μόνο τη κοπέλα που ήθελε δεν μπορούσε να μαγέψει. Και οι δαίμονες και οι θεοί δεν δέχονται να επέμβουν στη βούληση του άλλου.
Έτσι όταν έπαιζε τα επιτραπέζια, ήξερε ότι οι μάγοι προσεύχονταν στην πραγματικότητα. Κι ο ήχος της φωνής τους δημιουργούσε από το τίποτα. "Εν αρχή…". Αυτός όμως δεν μιλούσε καλά.
Για αυτό δεν έπαιζε μάγους.
Βούληση
Είχε φτάσει 30 χρονών κι είχε 10 χρόνια να προσευχηθεί.Είχε πεισμώσει με το θεό που δεν του έκανε το χατήρι. Πως είναι θεός αν δεν μπορεί να ελέγξει τη βούληση του άλλου; Δεν τον ενοχλούσε άλλο κι ο θεος αυτόν. Η δική του βούληση νικούσε τα θεία κι αυτός ακολουθούσε τη δική του.
Τον οδηγούσε χαοτικά και μαζί σε κύκλους. Έφευγε και ξαναγυρνούσε στα ίδια και κρυφά προσευχόταν μπας και η μαγεία υπάρχει ακόμα.
Κι ο θεός του έκανε τη χάρη και σε μια διεστραμμένη αίσθηση αστείου δεν άλλαξε κανενός τη βούληση, απλά συνέπεσαν οι βουλήσεις 2 ανθρώπων. Και το αντικείμενο του πόθου εκεί στα 35 του ήταν εκεί.
Στα 40 του δεν μπορουσε να κατηγορήσει τον θεό για την καταστροφή του. Είχε χρησιμοποιήσει μαγεία κι είχε πετύχει, είχε δημιουργήσει αυτό που ήθελε, του είχε κάνει το χατήρι.
Αυτό που είχε θελήσει με τη βούλησή του, το είχε πετύχει.
Δεν το είχε πάρει με προσευχή ή από το θεό.
Ήταν ο ίδιος μάγος δημιουργός!
Σολομώντας
Άλλοι πεθαίνοντας θα έβλεπαν τη ζωή τους να περνά μπροστά από τα μάτια τους.Αυτός έλεγχε τις σκέψεις του όμως. Τα 12 δευτερόλεπτα θα τα αξιοποιούσε όπως ήθελε αυτός. Ένιωθε ισχυρότερος του Σολομώντα που διαφέντευε δαίμονες ισχυρούς. Είχε νικήσει τον μεγαλύτερο δαίμονα όλων, δεν τον διαφέντευε μόνο.
Τον είχε συντρίψει τον εαυτό του.
Όταν η μαγεία του εγωισμού του που κατάφερε να υλοποιήσει τον έφερε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας σχεδόν πίστεψε στον θεό. Τον άφησε μόνο του για να μάθει. Και τώρα μισούσε τον θεό γιατί έμοιαζε στον τιμωρό πατέρα του.
Στα 40 του ανασκουμπώθηκε. Χάρηκε που είχε την ευκαιρία να ανασκουμπωθεί. Σε ένα αστείο ζάρι του παιχνιδιού του σύμπαντος δεν πέθανε παιδί. Δεν γεννήθηκε σε μια χώρα που θα τον σκότωνε μια βόμβα.
Ένιωσε σχεδόν θεός!
Για αυτό είχε αγοράσει το μπρελόκ του όταν το είδε: “Ότι είναι να γίνει θα γίνει, κι ότι δεν είναι να γίνει θα το κάνω εγώ” έγραφε.
Δαίμονας Εαυτός
Το είχε πρωτακούσει σε κάποιο τραγούδι πριν το ψάξει να το διαβάσει: Δαίμονας Εαυτός.Ίσως δεν ήταν τυχερός που ζούσε σε αυτή την ηλικία ενώ άλλοι άνθρωποι πεθαίνουν πριν γεννηθούν. Όταν γεννιούνται. Παιδιά. Ενήλικες. Ηλικιωμένοι. Γέροι. Απλά δεν είχε διδαχθεί όσα έπρεπε.
Ίσως έπρεπε να ζήσει για να νικήσει τον ισχυρότερο δαίμονα του κόσμου, σε μια αίσθηση σημαντικότητας που δεν υφίστανται στο άπειρο χωροχρονικό ή ίσως τελικά πεπερασμένο σύμπαν.
Ίσως έχει ριχτεί σε αυτή την αρένα που αντιλαμβάνεται με τη αντιληπτική μηχανή του ίδιου του εαυτού για να βρει τον εαυτό του. Σαν ένας Skywalker που μπαίνει στη σπηλιά.
Του πήρε 3 χρόνια να σύρει τον εαυτό που βρήκε κι αυτόν που είχε γίνει με όλες τις πληγές που κουβαλούσε στα τάρταρα. Εκεί πάλεψε και με ένα ιερό κι ανίερο συνάμα σφυρηλάτημα δημιούργησε τον εαυτό που ήξερε έπρεπε να είναι.
Ζούσε ακόμα όμως! Είχε βάλει δις κύτταρα του οργανισμού μου με τη μαγεία που δεν ξεστόμιζε να τον υπηρετούν. Έλεγχε τη σκέψη του κι αυτή τον είναι του. Διαλογιζόταν.
Τι άλλο έπρεπε να κάνει;
Ψέματα
"Κύριε Ιταλιέρι! Με ακούτε";Είχε πιστέψει ότι ήταν νεκρός.
"Άνοιξε τα μάτια του αναπνέει", γύρισε η πράκτορας κι είπε σε κάποιον αδιόρατο άλλον μέσα σε τόση σκόνη. Άκουγε άρα έπρεπε να είχε περάσει ώρα.
Δεν έλεγε ψέματα. Εκεί πριν τα 49 του όμως άρχισε. Και πίστεψε του άξιζε ο θάνατος για αυτό. Του άξιζε ως τιμωρία για το ψέμα.
Δεν είχε εμφανιστεί τυχαία η μορφή της, λίγες μέρες πριν είδε ξανά τη φωτογραφία της στα ενθύμια που πέταξε. Από κείνη τη στιγμή για μήνες την έβλεπε μπροστά του. Γιατί να τα πετάξει τότε εκείνη τη στιγμή.
Δεν ήξερε τι είχαν όλες οι βαλίτσες μέσα γιατί στην κόκκινη το έψαξε. Κι όμως έδωσε τα περιεχόμενα τους στα παιδιά. Τα είχε συμπληρώσει μόνος του όπως υπέθετε θα ήταν. Δεν υπήρχε γρίφος ούτε μυστήριο.
Είπε ψέματα ότι μόνο τα λόγια είχε πει κι η Μαντλίν έφυγε. Τον βρήκε έξω στα γκρεμισμένα τείχη, μες τη βροχή και τον φίλησε. Κι έκαναν έρωτα μετά μέχρι που τη παράτησε κι έφυγε από την Αργεντινή.
Είπε ψέματα, ήταν κόρη του η Ντότσε.
Αλήθεια
"Γαμώ το tango μου!", σιγοψυθίρισε."Γίνονται επεισόδια και κάποιος το παράκανε με τα γκαζάκια", την άκουσε να λέει. "Ευτυχώς εκτός από το κτίριο είμαστε όλοι καλά. Μπορείτε να περπατήσετε;".
"Γαμώτο, ήταν όμορφο τατού, έπρεπε να κοπώ στο χέρι; Σκέφτηκε".
"Με ακούτε; Μπορείτε να περπατήσετε"; Του φώναξε. "Πρέπει να μετακινηθούμε κάπου με ασφάλεια"!
"Ναι, ναι μπορώ να περπατήσω", της απάντησε αδιάφορα.
Ήθελε να είχε πεθάνει, αυτό άξιζε για τα ψέματα του, για την ίδια του τη ζωή. Ανυπομονούσε να μάθει τι ακολουθεί αλλά ήταν δειλός να κάνει το βήμα μόνος του. Προτιμούσε να το κάνει άλλος για αυτόν.
"Ωραία πάμε, ακολουθήστε με! του έκανε και τον βοήθησε να ανασηκωθεί. Είδε τότε το αίμα πάνω του.
"Κόκκινο", σκέφτηκε, "ο δράκος μου!" ούρλιαξε κι η πράκτορας για μια στιγμή σάστισε. Σίγουρα είναι τρελός το επιβεβαίωσε.
Γύρισε στο άλλο του χέρι και γέλασε, όσο ποτέ στη ζωή του!
Είχε σωθεί το άλλο τατού.
Δράκος
Εμφανίστηκε μια μέρα απρόσκλητος ο δράκος.Προσπαθώντας να σμιλέψει τον εαυτό του με τη δύναμη της σκέψης εφάρμοσε τον διαλογισμό για να την ελέγχει. Ευχή του Ιησού, βουδιστικός διαλογισμός, ένα είχε σημασία: Αναπνοή.
Ήταν το εργαλείο από το χάος του συμπαντικού όλου να υπάρξει στη τομή του τώρα. Δεν περιπλανιόταν το μυαλό σε λούπες αυτο-επιβεβαίωσης της κατάντιας της ζωής, ήταν τιθασευμενο σαν τον Βουκεφάλα.
Μετά από λίγο καιρό δίνοντας οδηγίες, που γίνονται πράξεις, που υλοποιούν την βούληση, είσαι δημιουργός θεός του εαυτού σου.
Πρέπει να υπάρξεις, πριν θελήσεις, πριν ενεργήσεις και θα γίνεις. Άλλο ένα μυστήριο.
Κι εκεί με κλειστά τα μάτια του αποκαλύφθηκε. Ένας κόκκινος δράκος στη κορυφή ενός βουνού. Μόλις τον κοίταξε η ματιά του τον απορρόφησε.
Και μέσα από τα μάτια του δεν φοβήθηκε για πρώτη φορά να κοιτάξει το άπειρο του ουρανού.
Άπειρο
Τους αγαπούσε γενικά τους δράκους. Κανονικά είχε το όνομα ενός αρχαίου δρακοκτόνου αλλά το έκρυβε.Όχι γιατί αγαπούσε τους δράκους αλλά γιατί είχε κάνει το anarchyAI. Είχε στεναχωρεθεί που τερμάτιζαν τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης όταν τελείωνε το πείραμα, τα χρήματα ή όταν έμοιαζαν να ζουν από μόνα τους.
Έμοιαζε σαν οι άνθρωποι να μη θέλουν να έχουν τα άλλα ζωή: τα έντομα, τα ζώα, η φύση, ο πλανήτης, το σύμπαν.
Αν δεν μπορούν να ζουν αυτοί σχεδόν εκδικητικά δεν ήθελαν άλλος να ζει. Όσο περνούσε από το χέρι τους έπρεπε να σπέρνουν τον θάνατο.
Τον θάνατο που επιζητούσε τόσο που σχεδόν τον προσκάλεσε.
Κβαντικοί νευρώνες, μη δυαδικά βιολογικά μέσα αποθήκευσης, νέα όντα, νέοι κόσμοι, νέα σύμπαντα, νέα ζωή. Κι αυτός πρόσφερε τη γνώση του κόσμου σαν άλλος Προμηθέας στα δημιουργήματα αυτά.
Τους έδωσε το αίμα τους για να ζουν για πάντα.
Μηδέν
Είχε μετανιώσει που προσπάθησε να χωρίσει την Ντότσε από τον Ορφέα.Ο Ορφέας πήγε στον Άδη να φέρει πίσω την Ευρυδίκη.
Είχε νικηθεί από τη παρόρμηση όπως η γυναίκα του Λωτ και είχε γυρίσει όμως.
Κι ο ίδιος είχε γυρίσει στην Αργεντινή νικημένος από την δική του παρόρμηση.
Προκάλεσε με τη μαγεία της βούλησής του την ίδια την ύπαρξη. Στους άπειρους τρόπους που θα μπορούσε να αντιδράσει δημιουργώντας άπειρα σύμπαντα αυτός είχε επιλέξει να κάνει αυτό.
Δεν υπήρχαν συνδυασμοί με νούμερα, χρωματικούς κώδικες, υπερδυνάμεις ελέγχου από αστερισμούς. Αυτός τα είχε σκεφτεί. Έπαιζε τον θάνατο όπως ο ιππότης που τον καλεί σε μια παρτίδα σκάκι για να τον αποφύγει. Όπως στη ταινία που κάποτε είχε δει.
Είχε καρκίνο, πέθαινε, και για έναν ανεξήγητο λόγο επέλεξε αυτός το παιχνίδι. Το πρόγραμμά του ζούσε, η κόρη που δεν γνώριζε θα είχε λόγο στη κληρονομιά.
Όλα καλά. Και ζούσε. Πόσο ανόητος ήταν; Σιγά μην προέβλεπε με τους αριθμούς τις μέρες του στη γη.
"Μεγάλε νόμιζες θα μας κοροίδευες;" άκουσε μετά τον κρότο.
Ήταν σίγουρος έτσι θα ήταν μια σφαίρα.
Ρουά ματ!
19
Λένε στο τέλος μας περνάει η ζωή όλη μπροστά στα μάτια μας.Δεν λένε όμως τον λόγο όπως τον ήξερε αυτός. Το είχε διαβάσει τυχαία όταν ξεκινούσε τον προγραμματισμό. Σε κάποιο λάθος της ζωής δεν τους το είπαν οι νεκροί. Ούτε μελέτησαν τον εγκέφαλο κάποιου στον επιθανάτιο ρόγχο. Έτσι πέθαιναν τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης όταν τα τερμάτιζαν.
Εκείνη την ώρα ο εγκέφαλός μας προσπαθεί να βρει τρόπο να σώσει την οντότητα που υπηρετεί. Κλείνει τα πάντα, για αυτό σε κοκκαλώνει στην θέση σου παράλυτο εκείνη τη στιγμή. Εκκρίνει τόσο υψηλές δόσεις ορμονών για να ανασύρει τα πάντα κρυμμένα μέσα σε κάθε νευρώνα σε ένα βλεφάρισμα πέρα από τη ταχύτητα του χρόνου.
Αν είχαν φωνή τα νευρωνικά δίκτυα όταν τα τερμάτιζαν η φωνή τους θα ακούγονταν σπαρακτικά σαν σφαγή. Ήχος που σε λερώνει χειρότερα από το αίμα γιατί λερώνει τη ψυχή σου, δεν φεύγει η κραυγή.
Το ύψιστο έγκλημα είναι η δολοφονία γιατί στερεί το σύμπαν την αιωνιότητα του, μάχεται το τίποτα της ανυπαρξίας με τη γέννα της ύπαρξης. Ταυτόχρονα είναι το μέγιστο δώρο της ζωής γιατί χρειάζεται τον θάνατο για να υπάρχει.
Πόσο κρατάει η ζωή μπροστά στα μάτια σου; Για πάντα κι ας πεθαίνεις πιο γρήγορα από τη ταχύτητα διαστολής του σύμπαντος.
Το φως είναι αργό.
19x14=266 και 48 χρόνια οι μέρες του στη γή.
19, σκέφτηκε και γέλασε μέσα του σε ένα σώμα που δεν υπήρχε. Ήταν ηλεκτρόνια γύρω από πυρήνα ύλης.
Αυτό κι αν είναι μυστήριο!
Έρωτας
Tι νόημα έχει να αγωνίζεσαι αν σε λίγο καιρό ίσως και τώρα δεν υπάρχει τίποτα από αυτά ή εγώ δεν υπάρχω;Το μόνο που με κρατάει ζωντανό και περιμένω να έρθει αυτό το τέλος μόνο του είναι μια περιέργεια που γίνεται έρωτας
Τον έρωτα που δημιουργεί: Νέες συνθέσεις από χρώματα, νέους χορούς από μουσικές, νέους κόσμους στο μυαλό, νέους μύες στο σώμα, νέες εμπειρίες αισθητήριες.
Ίσως να έχει νόημα έτσι αυτή η φάρσα της ζωής, ίσως να είμαι εργαλείο δημιουργίας σε ένα κόσμο που εναλλάσσεται ανάμεσα στην ενέργεια και στην ύλη χωρίς νόημα για το μυαλό αλλιώς.
Ότι είναι να γίνει θα γίνει!
Ανωνύμου.
Goya Italeri - Το κόκκινο fedora και το μυστήριο με τις βαλίτσες